No title

Άνυπομωνώ για την σενέχεια

Τελειο!!!!!!! Ενα θερμο μπραβο στην Ιathen!!!

Ευχαριστώ πολύ παιδιά..!

Και τώρα η συνέχεια:


Μετά από μια βδομάδα αναζητήσεων στο διαδίκτυο, ο Ρίχαρντ είχε συγκεντρώσει πλέον αρκετά στοιχεία. Προσκάλεσε, λοιπόν, την Νεφέλη στο δωμάτιό του για να της τα αναλύσει.
- Cralik; Ακουστά την έχω, αποκρίθηκε το κορίτσι.
- Είναι μία βιομηχανία δημητριακών.
- Ναι, σωστά! Που πριν από πέντε χρόνια είχε γίνει γνωστή μέσω της τηλεόρασης επειδή ήταν η μόνη που χρησιμοποιούσε ως πρώτη ύλη δημητριακά ελληνικής προέλευσης! Είχα κάνει μία εργασία που την ανέφερα και αυτή, γι’ αυτό την θυμάμαι., πρόσθεσε βλέποντας το απορημένο ύφος του Ρίχαρντ.
- Ακριβώς, αυτή η βιομηχανία ανήκει στον πατέρα του Μαρκ.
- Αλήθεια;, σάστισε η Νεφέλη.
- Αυτά τα αρχεία, όπως έλεγα, περιέχουν τα έσοδα και τα έξοδα αυτής της εταιρίας, αγνόησε την ερώτηση του κοριτσιού ο Ρίχαρντ. Καθώς ανέλυα τον πίνακα, ανακάλυψα ότι τα έσοδα της Cralik είναι τεράστια σε αναλογία με τα έξοδά της. Επίσης, το μεγαλύτερο ποσοστό των εξόδων λάμβανε ένας κύριος ονόματι Αχία Ακαμπούτα.
- Αχία… τι;
- Αχία Ακαμπούτα. Είναι ένας Ινδός επιχειρηματίας όπως ενημερώθηκα από μια ιστοσελίδα.
- Και τι σημαίνει αυτό;, απόρησε το κορίτσι που δεν είχε καταλάβει ακόμη.
- Όπως κατάλαβα, ο Ακαμπούτα προμηθεύε τον Φέρμους με δημητριακά.
- Τι;
- Ναι, και αυτό σημαίνει ότι τελικά η πρώτη ύλη δεν είναι ελληνικής προέλευσης αλλά ινδικής.
- Μα… αυτό δεν είναι παράνομο;
Ο Ρίχαρντ χαμογέλασε φευγαλέα.
- Φυσικά και είναι, είπε σοβαρά.
- Τότε… γιατί το γράφει σε εκείνο τον πίνακα; Δεν θα έπρεπε κανονικά να κρύψει αυτές τις συναλλαγές του ο Φέρμους;
- Πιστεύω ότι έχει διπλά βιβλία. Το ένα παρουσιάζει στους αστυνομικούς και το άλλο το κρατάει για τον εαυτό του.
- Μάλιστα…
- Κάτι ακόμη που μου προξένησε την περιέργεια είναι ότι πριν τεσσεράμισι χρόνια, όταν ο Μαρκ πήγαινε πέμπτη δημοτικού, η μητέρα του πέθανε και ο πατέρας του δε χρειάστηκε παρά ένα εξάμηνο για να ξαναπαντρευτεί.
- Ναι… κι αυτό τι σχέση έχει με τα υπόλοιπα;
- Καμία, απλά μου φάνηκε περίεργο και σου το είπα.
- Α… εντάξει.
- Όχι εντάξει, υπάρχει μία σύνδεση.
Η Νεφέλη τον κοίταξε με αγανακτισμένο βλέμμα. Μα γιατί το έκανε αυτό; Δε μπορούσε να πει κατευθείαν την αλήθεια και να μην κάνει αυτές τις ανόητες πλάκες;
- Ο πατέρας της γυναίκας που παντρεύτηκε είναι αδερφός με τον αρχηγό του αστυνομικού τμήματος του νομού.
- Τι; Δηλαδή ήταν ένας λευκός γάμος;
- Πολύ πιθανόν.
- Και τώρα εμείς τι θα κάνουμε;
- Αχ, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, αναστέναξε το αγόρι. Ακόμη και αν δώσω τα στοιχεία στην αστυνομία είναι πολύ πιθανό να αφήσουν την υπόθεση να περάσει απαρατήρητη… Άσε που…
- Που;, έσπασε τη σιωπή η Νεφέλη.
- Δεν ξέρω… κάτι πάνω στον Μαρκ έχει αλλάξει τον τελευταίο καιρό. Δε βρίζει, δε ψάχνει ευκαιρία για να με προσβάλει ή να με ειρωνευτεί και θα μπορούσες να πεις ότι με κοιτάει μέχρι και φιλικά.
- Αυτό είναι αλήθεια, και η στάση του απέναντι και σε εμένα έχει αλλάξει.
- Ναι…, αποκρίθηκε συλλογισμένος ο Ρίχαρντ.
- Αλλά… θα αφήσουμε ένα τέτοιο σκάνδαλο να περάσει απαρατήρητο; Κάτι πρέπει να κάνουμε.
- Όντως. Όπως και να έχει, πρόκειται περί παρανομίας και δεν είναι σωστό να συγκαλύψουμε το έγκλημα επειδή ο Μαρκ έγινε λίγο πιο καλό παιδί.
- Σωστά…, αλλά αν δεν έχει νόημα να στείλουμε αυτά τα αρχεία στην αστυνομία, ποια θα είναι η επόμενή μας κίνηση;

ωραίο!

τελεια!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Διπλή συνέχεια για μία και μοναδική φορά:


Τα παιδιά έμειναν σιωπηλά για αρκετή ώρα.
- Αν το δημοσίευες στο διαδίκτυο;, κατέληξε η Νεφέλη.
- Ε;, είπε ο Ρίχαρντ που ήταν απορροφημένος στις σκέψεις του. Α, ναι… Δηλαδή, δεν ξέρω.
- Γιατί;
- Επειδή…, το πρόσωπο του αγοριού έλαμψε επιτέλους μετά από πολλή ώρα σκυθρωπότητας. Επειδή αν το στέλναμε στην τηλεόραση θα έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις!
- Σωστά!, αναφώνησε χαρούμενη η Νεφέλη αφού σκέφτηκε για λίγο την πρόταση του αγοριού.
- Θα στείλω τα έγγραφα και τα αποδεικτικά στοιχεία σε όλα τα κανάλια, πήρε την πρωτοβουλία ο Ρίχαρντ.
Χωρίς να χάσει χρόνο έκανε μία σύντομη αναζήτηση στον Παγκόσμιο Ιστό και βρήκε τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις όλων των ελληνικών τηλεοπτικών καναλιών. Ύστερα τους έστειλε μήνυμα με όλα τα πειστήρια της απάτης που είχε συγκεντρώσει.
Από την επόμενη μέρα όλα τα κανάλια έκαναν λόγο για ένα μεγάλο σκάνδαλο. Παρ’ όλο που όλο το σχολείο μιλούσε για την απάτη που είχε καταστρώσει ο πατέρας του Μαρκ, ο Μαρκ δε φαινόταν θυμωμένος με τα παιδιά. Αντίθετα, όσο περνούσαν οι μέρες γινόταν όλο και πιο φιλικός.
Είχε περάσει μία βδομάδα από τότε, όταν ο Μαρκ μάλωσε με τους φίλους του. Κυκλοφορούσε η φήμη ότι του έδωσαν ένα τσιγάρο για να καπνίσει και αυτός αρνήθηκε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξαγριωθούν οι «φίλοι» του και να επιχειρήσουν να τον χτυπήσουν. Ο Μαρκ τελικά τους ξέφυγε κι από τότε ήταν φανερό ότι δεν ήθελαν να συζητάνε. Ποτέ κανείς τους δεν απηύθυνε ξανά τον λόγο στον άλλον.
Ο Ρίχαρντ στο μεταξύ είχε αναρρώσει τελείως. Τον είχε παραξενέψει η συμπεριφορά του Μαρκ. Του μιλούσε πια μόνο για να τον χαιρετήσει κι όχι για να τον ειρωνευτεί ή για να τον προσβάλει.
- Ίσως να θέλει να ενταχτεί στην παρέα μας, υπέθεσε η Νεφέλη.
- Γιατί, όμως;
- Αφού μάλωσε με τους φίλους του. Ψάχνει νέες παρέες τώρα.
- Ίσως, ο Ρίχαρντ κρατούσε τις επιφυλάξεις του.
- Τι είναι;, ρώτησε η Νεφέλη βλέποντας το πρόσωπο του αγοριού να σοβαρεύει υπερβολικά.
- Δεν ξέρω… Λογικό μου ακούγεται αλλά και περίεργο. Τι θέλει από εμάς; Μέχρι πριν λίγο καιρό μας έβριζε. Τώρα τα ξέχασε τόσο εύκολα επειδή μάλωσε με τους φίλους του; Και γιατί μάλωσαν; Δε με κάλυψε η αυτή φήμη που κυκλοφόρησε, ή… που ίσως οι ίδιοι τους να την κυκλοφόρησαν.
- Έχεις κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σου;, ρώτησε το κορίτσι ξέροντας την απάντηση πριν την ακούσει.
- Ναι, είπε ο Ρίχαρντ κοιτώντας την επίμονα στα μάτια. Φοβάμαι πως ο Μαρκ και οι φίλοι του δεν έχουν μαλώσει πραγματικά αλλά προσποιούνται έτσι ώστε να γίνει ο Μαρκ φίλος μας και… δεν ξέρω, ίσως θέλουν κάτι από εμάς.
- Σαν τι, όμως;
- Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, υλικό και άυλο.
- Ναι…, πρόφερε απορροφημένη στις σκέψεις της η Νεφέλη.
Τα παιδιά βάλθηκαν να σκέφτονται πιθανά πράγματα που μπορεί αναζητούσε ο Μαρκ. Στο τέλος εγκατέλειψαν την προσπάθεια αφού δε μπορούσαν να σκεφτούν τίποτα. Ένα κύμα φόβου και αβεβαιότητας έσφιξε τις καρδιές τους και δεν τα άφησε να κοιμηθούν τη νύχτα.





Την επόμενη μέρα τα παιδιά κατέβηκαν στην τραπεζαρία για πρωινό. Η Νεφέλη και ο Ρίχαρντ συνεννοήθηκαν νοερά και αποφάσισαν να μην ανοίξουν την ίδια συζήτηση που είχαν το προηγούμενο απόγευμα και με τους φίλους τους. Ο Φίλιπ, ο Τζόνι, η Μάρθα και η Ηλέκτρα ήταν ιδιαίτερα ευδιάθετοι επειδή εκείνη τη μέρα είχαν εύκολα μαθήματα.
Ωστόσο κάτι ήταν διαφορετικό. Στο τραπέζι του προσωπικού καθόταν ένας άντρας που πρώτη φορά έβλεπαν και είχε κινήσει το ενδιαφέρον πολλών παιδιών. Ήταν ψηλός, φυσιολογικός σε πάχος και σχετικά νέος, περίπου τριάντα πέντε χρονών. Είχε μαύρα μαλλιά με πολύ ζελέ, προσεχτικά χτενισμένα για να μη πετάει ούτε μία τρίχα και σκούρα καστανά μάτια. Φορούσε ένα στενό κοστούμι κι ενώ είχε ωραία, γλυκά χαρακτηριστικά, τα μαλλιά του και ο ρουχισμός του τον έκαναν να μοιάζει πολύ αυστηρός.
Μόλις τα παιδιά τέλειωσαν το δείπνο τους, ο διευθυντής τούς τους ζήτησε να κάνουν ησυχία. Χρειάστηκαν περίπου δύο λεπτά μέχρι να υπακούσουν όλα τα παιδιά. Όταν δεν ακουγόντουσαν ούτε οι ανάσες των παιδιών, ο νεόφερτος άντρας σηκώθηκε και έκανε ένα βαρύ βήμα προς το μέρος τους.
- Γεια σας, είπε με αποφασιστική φωνή. Με λένε Βλίζα Χιζάκ και μόλις χτες ολοκληρώθηκε η διαδικασία και αγόρασα το σχολείο σας.
Σε αυτό το σημείο πολλά παιδιά γούρλωσαν τα μάτια τους κι άλλα αναφώνησαν από την έκπληξή τους. Ο Βλίζας δεν έδωσε σημασία και συνέχισε υψώνοντας λίγο την ένταση της φωνής του :
- Πήρα την απόφαση να αναλάβω λοιπόν, τη διεύθυνση του σχολείου.
Τα παιδιά δεν ήξεραν πια τι να κάνουν. Να γελάσουν ή να κλάψουν; Να πανηγυρίσουν ή να τον γιουχαΐσουν; Όλοι πάλευαν μέσα τους να συνειδητοποιήσουν αυτά που μόλις άκουσαν. Το αποτέλεσμα ήταν να μην αντιδράσει κανείς. Ο νέος τους διευθυντής μη βλέποντας καμία αντίδραση ξαναπήρε τον λόγο.
- Μην ανησυχείτε για τον κύριο Χάλμιθ, όμως. Θα παραμείνει στο σχολείο και θα σας διδάσκει τα φιλολογικά μαθήματα.
Σε αυτό το σημείο σχεδόν όλα τα παιδιά αναφώνησαν τρομαγμένα.
- Ησυχία!, φώναξε αυστηρά ο Βλίζας. Φυσικά, δε μπορεί να διδάσκει όλα τα φιλολογικά μαθήματα του σχολείου. Θα αναλάβει τις ώρες που του αναλογούν. Επίσης, ήθελα να σας πω ότι το σχολείο μετονομάζεται από Μέριναλ σε Ρίλτεχ. Τώρα μπορείτε να περάσετε για να παρακολουθήσετε τα μαθήματά σας.
Τα παιδιά σαστισμένα προχώρησαν προς την έξοδο. Ο Χάλμιθ είχε κατεβασμένο το κεφάλι του και φαινόταν πολύ στενοχωρημένος.
Στο πρώτο διάλλειμα, μεταξύ πρώτης και δεύτερης διδακτικής ώρας, τα παδιά μαζεύτηκαν για να ανταλλάξουν εντυπώσεις.
- Πώς σας φαίνεται ο νέος διευθυντής μας;, ρώτησε ο Τζόνι.
- Δεν ξέρω. Προς το παρόν δεν ήταν κάτι που μου έκανε καλή η κακή εντύπωση. Πάντως φαίνεται αυστηρός., απάντησε η Μάρθα.
- Όντως…, συμφώνησε ο Φίλιπ.
- Εγώ πάλι δεν ξέρω. Κάτι δε μου άρεσε αλλά δε ξέρω τι, αποκρίθηκε η Ηλέκτρα.
- Εμένα μου φάνηκε πολύ τυπικός. Φορούσε αυτό το στενό κοστούμι. Τα μαλλιά του ήταν σα να τα έγλυψε αγελάδα. Είχε αυστηρό και επικίνδυνα αποφασιστικό τόνο στη φωνή του. Πιστεύω ότι θα είναι χειρότερος κι από τον Χάλμιθ., είπε με αβεβαιότητα ο Ρίχαρντ.
Η Νεφέλη δεν είχε μιλήσει μέχρι τότε. Δε μπορεί να ήταν η μόνη στη παρέα που το είχε καταλάβει. Βλέποντας το ανησυχητικά σοβαρό ύφος της Νεφέλης, ο Ρίχαρντ πρόσθεσε:
- Εσένα Νεφέλη, ποια είναι η γνώμη σου;
- Η χειρότερη. Πολύ φοβάμαι ότι τα πράγματα είναι πολύ άσχημα, ειδικά αν σκεφτούμε ποιον έχει ως πρότυπο.
Όλα τα παιδιά την κοίταξαν απορημένα. Ποιο ήταν το πρότυπο του Βλίζα και πώς το ήξερε η Νεφέλη;

Συνέχεια!:



- Ε; Ποιο είναι το πρότυπο του Βλίζα;, σάστισε ο Ρίχαρντ.
- Καλά, δεν το κατάλαβες;, παραξενεύτηκε η Νεφέλη.
- Όχι…
- Το πρότυπό του είναι ο Χίτλερ!, αποκρίθηκε χαμηλόφωνα η Νεφέλη.
- Τι; Και εσύ που το ξέρεις αυτό;, η καρδιά του Ρίχαρντ σφίχτηκε αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά είχαν αγωνία για να μάθουν τη συνέχεια.
- Παιδιά, είναι πολύ απλό!, αποκρίθηκε η Νεφέλη απευθυνόμενη σε όλους. Το νέο όνομα του σχολείου είναι Ρίχτελ. Αυτό από μόνο του δε βγάζει κάποιο νόημα, αν όμως αντιστρέψεις τα φωνήεντα και το διαβάσεις ανάποδα θα σχηματιστεί το όνομα «Χίτλερ». Δοκιμάστε το αν θέλετε.
Τα παιδιά έμειναν σιωπηλά. Χρειαζόντουσαν χρόνο για να επεξεργαστούν τα νέα δεδομένα. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι και τα παιδιά μπήκαν στην αίθουσα της κυρίας Ριβολάκη η οποία δίδασκε αρχαία ελληνική γλώσσα.
Η κυρία Ριβολάκη είχε κερδίσει την εκτίμηση των παιδιών. Ήταν ευγενική, υπομονετική και πολύ καλή στη δουλειά της. Σχεδόν όλα τα παιδιά του σχολείου τη συμπαθούσαν και θεωρούσαν τύχη για τα ίδια να διδάσκονται αρχαία από αυτήν. Εκτός αυτών ήταν και εξωτερικά πολύ όμορφη. Ήταν μία ψηλή και μεσογειακή γυναίκα. Επίσης είχε πολύ όμορφα χαρακτηριστικά στο πρόσωπό της αλλά ήταν και πολύ καλόγουστη. Τα παιδιά δεν είχαν βρει κάποιο παρατσούκλι για εκείνη επειδή την εκτιμούσαν και τη σεβόντουσαν πάρα πολύ.
Τα παιδιά έκατσαν στα θρανία τους, στις ίδιες θέσεις που καθόντουσαν και στις υπόλοιπες αίθουσες. Δεν είχε πολλή ώρα από τότε που άρχισε το μάθημα όταν χτύπησε η πόρτα. Χωρίς να περιμένει καμία απάντηση ο Βλίζας άνοιξε τη πόρτα και μπήκε μέσα στην αίθουσα.
- Συγγνώμη που διακόπτω, είπε με ένα περιφρονητικό βλέμμα στην καθηγήτρια. Θέλω να παρακολουθήσω ένα μάθημά σας.
- Βεβαίως, περάστε., απάντησε ευγενικά η καθηγήτρια αλλά ήταν φανερό ότι την ενοχλούσε η παρουσία του.
- Ευχαριστώ, αποκρίθηκε ο διευθυντής με ένα ύφος που δήλωνε ότι είτε του έλεγε να περάσει είτε όχι το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο.
Ύστερα προχώρησε και κάθισε στην καρέκλα της έδρας. Η καθηγήτρια που εκείνη την στιγμή τον κατακεραύνωνε με το βλέμμα της, αυτοσυγκρατήθηκε και συνέχισε το γράψιμο στον πίνακα. Δεν πέρασε πολλή ώρα, όμως, όταν τέλειωσε το γράψιμο και αποφάσισε να καθίσει στην θέση της.
- Μήπως μπορείτε να σηκωθείτε και να μου παραχωρήσετε τη θέση μου;, ρώτησε ελαφρώς επιθετικά η καθηγήτρια.
- Δε νομίζω ότι χρειάζεται, βολεύεστε και όρθια.
- Αυτή τη στιγμή εμποδίζετε τη διδασκαλία μου.
- Δεν έχω την ίδια άποψη. Μπορείτε να διδάξετε ακόμη κι αν δεν κάθεστε.
Τα περισσότερα παιδιά αγωνιούσαν για την καθηγήτρια, ενώ οι πρώην φίλοι του Μαρκ χαζογελούσαν απολαμβάνοντας τη σκηνή.
- Είστε θρασύτατος και αναιδέστατος, απάντησε χάνοντας την ψυχραιμία της η καθηγήτρια. Έρχεστε εδώ για να με ελέγξετε και διαταράσσετε την ηρεμία που έχω παλέψει τόσο για να επικρατήσει στο τμήμα.
- Τελειώσατε;, απάντησε ο Βλίζας με ένα ειρωνικό χαμόγελο δείχνοντας να απολαμβάνει την όλη κατάσταση.
- Όχι, βέβαια. Δε θα ανεχτώ άλλο τέτοια συμπεριφορά! Παραί…
- Κυρία!, ο Ρίχαρντ φώναξε δυνατά για να εμποδίσει την καθηγήτριά του να προφέρει αυτή τη λέξη. Δεν έχει νόημα να κάνετε κάτι τέτοιο. Κυρία, σας παρακαλώ, ξανασκεφτείτε ‘το.
Ο Ρίχαρντ είχε πλέον απελπιστεί. Σε φυσιολογικές συνθήκες δε θα διέκοπτε την καθηγήτριά του. Την σεβόταν πάρα πολύ και ήθελε το καλό της αν και δεν μπορούσε να καταλάβει ότι για εκείνην θα ήταν περισσότερο κακό παρά καλό να παραμείνει στο σχολείο με τον Βλίζα διευθυντή. Επιπλέον δεν ήθελε να χάσει την καλύτερη καθηγήτρια αρχαίων που είχε ποτέ του.
- Εσύ παιδάκι μου, γιατί επεμβαίνεις;, απάντησε φανερά ενοχλημένος ο διευθυντής.
Ο Ρίχαρντ τον κοίταξε άφοβα. Η αποβολή δεν τον φόβιζε πια όσο πριν. Το σχολείο ήταν καλό επειδή η πλειοψηφία των καθηγητών του ήταν καλοί, αν έκανε όλους τους καθηγητές του να απηυδήσουν και να παραιτηθούν τότε το σχολείο θα έχανε την αξία του. Επιπρόσθετα, ο Βλίζας δεν είχε κερδίσει την εκτίμηση και επομένως τον σεβασμό του Ρίχαρντ, οπότε το αγόρι δεν ντρεπόταν να του πει οτιδήποτε.
- Επεμβαίνω επειδή αυτό θεωρώ ότι είναι το πιο σωστό, απάντησε ο Ρίχαρντ ενώ παράλληλα σηκώθηκε απ’ την καρέκλα του. Στην προκειμένη περίπτωση εσείς έχετε άδικο και η κυρία Ριβολάκη δίκιο. Έρχεστε εδώ, καταλαμβάνετε τη θέση της και κάνετε ότι περνάει από το χέρι σας για να την εκνευρίσετε τόσο ώστε να παραιτηθεί!
- Αυτή είναι η δική σου άποψη. Εγώ όμως έχω αγοράσει το σχολείο οπότε τα θρανία οι έδρες, οι καρέκλες και ότι άλλο ανήκει στην ιδιοκτησία του σχολείου είναι δικό μου!, ο θυμός είχε πλέον παραμορφώσει το πρόσωπο του διευθυντή.
- Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μπορείτε να στερήσετε το κάθισμα από έναν καθηγητή ή έναν μαθητή.
Η καθηγήτρια είχε εκπλαγεί από τη συμπεριφορά του Ρίχαρντ η οποία από τη μία τη συγκινούσε επειδή δε περίμενε ποτέ ότι ένα παιδί θα την υπερασπιζόταν έτσι κι από την άλλη την έκανε να αγωνιεί για τη τύχη του. Γύρισε πάλι προς το μέρος του διευθυντή ο οποίος φαινόταν έτοιμος να ξαναπαντήσει αλλά τελικά η απάντηση ήρθε από αλλού.
- Συμφωνώ με τον Ρίχαρντ! Αν ήταν έτσι τότε να μην υπήρχαν καθόλου καρέκλες!, υπερασπίστηκε ο Μαρκ, που στο μεταξύ είχε σηκωθεί όρθιος, τον Ρίχαρντ.
Ο διευθυντής σηκώθηκε από το κάθισμα στην όψη αυτής της νέας απειλής. Όλα τα παιδιά της τάξης θα ξεσηκωνόντουσαν. Σήκωσε το χέρι του και έδειξε με τον δείκτη τον Μαρκ και με τον μέσο τον Ρίχαρντ.
- Εσείς οι δυο ελάτε στο γραφείο μου στο διάλειμμα., είπε κι έφυγε από τη αίθουσα με γρήγορο βήμα.

μπράβο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ειναι τελειο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!

συνέχισέ το

Περιμένουμε με ανυπομονησία!!!

Έχω σκεφτεί συνέχεια αλλά δε μπορώ να καθίσω να τη γράψω, είτε δεν έχω χρόνο, είτε δεν έχω διάθεση..

Ωραίο!

Συνέχισε ρε συ Αθηνά! Περιμένουμε!

Συνεχειούλα!:



Η Νεφέλη περίμενε τα αγόρια έξω από το γραφείο του Βλίζα για αρκετή ώρα. Η αγωνία της για την τύχη του Ρίχαρντ είχε φτάσει στο αποκορύφωμα όταν, επιτέλους, άνοιξε η πόρτα και βγήκαν έξω τα δύο παιδιά.
- Τι έγινε;, ρώτησε η Νεφέλη φοβούμενη την απάντηση που θα εισέπραττε από τα αγόρια.
- Τίποτα, τι να γίνει;, απάντησε ο Ρίχαρντ
- Ε… για να σας κάλεσε στο γραφείο του κάτι θα ήθελε. Τι σας έλεγε τόση ώρα;
- Μας έλεγε να μην το ξανακάνουμε και ότι αν επαναληφθεί θα μας αποβάλει., αποκρίθηκε πάλι το αγόρι.
- Ουφ!, ξεφύσηξε ανακουφισμένη η Νεφέλη. Φοβόμουν ότι θα σας αποβάλει!
- Κάτι τέτοιο δεν θα τον συνέφερε, μίλησε σκυθρωπός ο Μαρκ.
- Γιατί αυτό;, απόρησε η Νεφέλη.
- Επειδή αυτός για κάθε μαθητή έχει κέρδος. Αν μας αποβάλει όλους τότε θα πτωχεύσει. Από την άλλη θέλει να απολύσει όλους τους καθηγητές έτσι ώστε να προσλάβει πιο «οικονομικούς» στο μέλλον.
- Σωστά, συμφώνησε το κορίτσι. Έπρεπε να το είχε φανταστεί. Ο πατέρας του Μαρκ ήταν βιομήχανος οπότε ήξερε από επιχειρήσεις.
Τα τρία παιδιά κατευθύνθηκαν προς την αίθουσα της φυσικής επειδή το μάθημα είχε αρχίσει ήδη. Αφού ζήτησαν συγγνώμη, ο καθηγητής τους επέτρεψε να παρακολουθήσουν το μάθημα.
Στο μεσημεριανό δείπνο η Νεφέλη πρότεινε στον Μαρκ να καθίσει μαζί με την παρέα της. Ο Ρίχαρντ ήταν επιφυλακτικός αν και δεν φάνηκε να ενοχλείτε ενώ τα υπόλοιπα παιδιά ήταν πολύ αμήχανα. Τελικά ο Μαρκ αποδεικτικέ καλή παρέα. Ήταν έξυπνο παιδί και είχε πάρα πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ.
Μετά το φαγητό ο Ρίχαρντ τον προσκάλεσε στο δωμάτιό του επειδή τον λυπήθηκε όταν τον είδε να φεύγει μόνος από την τραπεζαρία. Ο Μαρκ δέχτηκε την πρόσκληση και προχώρησε μαζί με την Νεφέλη και τον Ρίχαρντ για το δωμάτιό του.
- Και τώρα τι κάνουμε;, ζήτησε να μάθει ο Μαρκ μετά από μία στιγμή αμηχανίας στο δωμάτιο του Ριχαρντ.
- Χμμ… δεν ξέρω… εσύ τι κάνεις συνήθως όταν μπαίνεις στο δωμάτιό σου;, τον ρώτησε το αγόρι.
- Εμ… ανοίγω τηλεόραση και βλέπω το «Ου Cry».
- Το βλέπεις κι εσύ;, ρώτησε με τονωμένο ενδιαφέρον η Νεφέλη. Είναι πολύ ωραίο!
- Ναι, όντως!, συμφώνησε ο Μαρκ.
- Κι εγώ το βλέπω και μου αρέσει! Να βάλω αυτό να δούμε;, προτείνε ο Ρίχαρντ.
- Εεε… όπως θέλετε…!, είπε με πιο ήρεμη φωνή ο Μαρκ.
- Ναι καλέ… βάλ’ το!, τον παρότρυνε η Νεφέλη.
Ο Ρίχαρντ έπιασε το τηλεχειριστήριο που είχε αφήσει πάνω στην οθόνη της τηλεόρασης και πάτησε ένα κουμπί για να τροφοδοτείται αυτή με ρεύμα. Ύστερα πάτησε ένα κουμπί στο τηλεχειριστήριο και εμφανίστηκε στην τηλεόραση η διαφήμιση μίας εταιρίας που πουλούσε πάνες για μωρά. Εμφανίστηκαν μερικές ακόμη διαφημίσεις και τελικά άρχισε τη τηλεοπτική σειρά που ανέμεναν τα παιδιά.
Επικρατούσε ησυχία στο δωμάτιο η οποία διακοπτόταν μόνο για να ηχήσουν τα τρανταχτά γέλια των παιδιών. Δεν πέρασε, όμως, ένα τέταρτο όταν το πρόγραμμα διακόπηκε από ένα έκτακτο δελτίο ειδήσεων.

Αχχχχ... Λίγο πιο γρήγορη να ήταν η πλοκή! μου κίνησες το ενδιαφέρον πάντως..

«Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας. Διακόπτουμε τη ροή του προγράμματός μας καθώς έχουμε νεότερα από την υπόθεση “Cralik”. Το πτώμα της πρόην γυναίκας του επιχειρηματία Μαξ Χέρμ Φέρμους, Κασσιανής Μουρτέλ, βρέθηκε σε ένα εγκαταλελημένο κτίριο, το οποίο μέχρι προ εφταετίας χρησιμοποιούταν για τα γραφεία της εταιρίας “Cralik”. Ο επιχειρηματίας υποστηρίζει ότι δεν γνώριζε την ύπαρξη του πτώματος κι ότι πίστευε ότι η πρόην γυναίκα του τον είχε εγκαταλήψει. Αυτόπτες μάρτυρες, ωστόσο, υποστηρίζουν ότι είδαν τον κύριο Φέρμουξ να επισκέπτεται το κτίριο μέχρι και πριν από πέντε χρόνια. Αν το πτώμα βρισκόταν εκεί από την ημέρα της εξαφάνισής του, τότε ο κύριος Φέρμουξ θα ήταν αδύνατον να μην αντιληφθεί την παρουσία του. Προς το παρόν σας χαιρετούμε. Για οτιδήποτε νεότερο θα σας ειδοποιήσουμε. Καλό σας απόγευμα».
Ήταν, σκέφτηκε η Νεφέλη η οποία ήταν και η πρώτη που συνήλθε μετά την είδηση που άκουσε. Κοίταξε γύρω της. Τα αγόρια κοιτούσαν ακόμη με κενό βλέμμα την τηλεόραση, η οποία πρόβαλλε τη συνέχεια της σειράς που παρακολουθούσαν. Βλέποντας την Νεφέλη να κουνιέται, ο Ρίχαρντ ανοιγόκλεισε τα μάτια του και αντάλλαξε ένα βιαστικό βλέμμα μαζί της. Ύστερα και τα δύο παιδιά εστίασαν τα βλέμματά τους στον Μαρκ και περίμεναν με αγωνία την επόμενη κίνησή του.
Ο Μαρκ ένιωθε τα βλέμματά τους πάνω του. Δεν ήξερε τι να κάνει. Το δελτίο άφηνε υπονοούμενα ότι ο πατέρας του… σκότωσε τη μητέρα του. Δεν μπορεί να ήταν αλήθεια. Ποτέ του δεν συμπάθησε τον πατέρα του αλλά δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Να του στερήσει τη μητέρα του που, έστω κι αν γνώρισε για λίγα μόνο χρόνια, φαινόταν πολύ καλός άνθρωπος και τους αγαπούσε τόσο πολύ.
Δεν μπορούσε να μείνει πια σε αυτό το δωμάτιο. Ήθελε να μείνει για λίγο μόνος, να σκεφτεί και να επεξεργαστεί τα νέα δεδομένα. Έβαλε τα δυνατά του και σηκώθηκε. Περπατώντας σαν ρομπότ έφτασε στην πόρτα, με μηχανικές κινήσεις την άνοιξε κι έφυγε από το δωμάτιο. Τα παιδιά τον είδαν να φεύγει αλλά δεν αντέδρασαν. Δεν μπορούσαν να σκεφτούν κάτι να του πουν, να τον κρατήσουν κοντά τους.
- Εγώ φταίω για όλα, είπε τόσο χαμηλόφωνα ο Ρίχαρντ που μετά βίας τον άκουσε η Νεφέλη.
Η Νεφέλη τον κοίταξε φορώντας το σοβαρό της βλέμμα. Αχ, δεν έπρεπε να το ακούσει!, σκέφτηκε ο Ρίχαρντ που τα είχε βάλει με τον εαυτό του επειδή είπε φωναχτά την σκέψη του.
- Δεν φταις εσύ. Δεν την σκότωσες εσύ., είπε έπειτα από αρκετή ώρα η Νεφέλη.
- Ναι, αλλά εγώ φταίω που άρχισαν να ασχολούνται με τον πατέρα του., αντέτεινε με στενοχωρημένο βλέμμα το αγόρι.
- Ας πρόσεχε. Ποιος του είπε να διαπράξει όλα τα ποινικά αδικήματα;
Ο Ρίχαρντ δεν ξαναμίλησε. Οι κουβέντες της Νεφέλης έπρεπε να τον είχαν κάνει να νιώσει καλύτερα αλλά αυτός όσο σκεφτόταν την υπόθεση, τόσο περισσότερο βούλιαζε μες στις ενοχές που ένιωθε.
Βλέποντας ότι δεν κατάφερε τίποτα, η Νεφέλη σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς την έξοδο.
- Γεια, είπε όταν έφτασε την πόρτα.
- Γεια, απάντησε κι ο Ρίχαρντ και ένιωσε το λαιμό του στεγνωμένο.
Όταν η Νεφέλη βγήκε από το δωμάτιο, ο Ρίχαρντ ξάπλωσε μπρούμυτα στο κρεβάτι. Το μυαλό του είχε αδειάσει. Δεν σκεφτόταν τίποτα, απλά κοιτούσε το κενό και πέρασαν έτσι τουλάχιστον δύο ώρες.

Συγκλονιστικό!
Συνέχισέ το!

Ήρθε η ώρα, σκέφτηκε ο Μαρκ. Ας κάνω αυτό που είχα σχεδιάσει από την αρχή. Ο Ρίχαρντ με παρέσυρε και άρχισα να τον θεωρώ φίλο μου αλλά η αλήθεια δεν άργησε να φανερωθεί τελικά. Δεν είναι παρά ένας εγωιστής που, για να ικανοποιήσει τον εαυτό του, ανακάτωσε όλη την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου θα μπει φυλακή εξ’ αιτίας του και δεν θα ξαναβγεί. Αλλά και εκείνος… γιατί το έκανε αυτό; Δεν μπορεί να είναι αλήθεια ότι σκότωσε τη μητέρα μου. Όχι, δεν μπορώ να το πιστέψω.
Ο Μαρκ ξεφύσησε απογοητευμένος. Ύστερα το βλέμμα του σοβάρευσε. Με σίγουρο βήμα βγήκε από το δωμάτιό του, διέσχισε τον μισό περίπου διάδρομο και μπήκε στο δωμάτιο του φίλου του, του Άλαν.
- Γεια σου Αλ.
- Γεια σου μεγάλε! Τι έγινε;
- Νομίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή.
- Επιτέλους! Θα ειδοποιήσω τους άλλους.
Ο Άλαν ήταν ένα ψηλό, μελαψό αγόρι με κατάμαυρα μαλλιά και μάτια. Ήταν στο ίδιο τμήμα με τον Μαρκ και κολλητός του φίλος. Όλα τα παιδιά τον φώναζαν Αλ για συντομία και επειδή έτσι πίστευε αυτός και η παρέα του ότι ήταν πιο καλά. Ο Αλ έβγαλε το κινητό του τηλέφωνο και πληκτρολόγησε έναν αριθμό.
- Μπιλ, πες και στους άλλους και ελάτε στο δωμάτιό μου. Το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή.



Η Νεφέλη αποφάσισε να κάνει μία επίσκεψη στον Ρίχαρντ. Τον είχε αφήσει περίπου δύο ώρες μόνο του και ήθελε να δει πως είναι. Κατέβηκε τα σκαλιά και στον διάδρομο είδε τον Μαρκ. Κατευθυνόταν προς το δωμάτιό του. Θα έρχεται από του Ρίχαρντ, υπέθεσε η Νεφέλη,
Το κορίτσι προχώρησε μερικά βήματα μέχρι να βρεθεί κοντά του. Σταμάτησε να περπατάει και τον κοίταξε στα μάτια. Κάτι πάνω του δεν πήγαινε καλά. Το βλέμμα του έφταιγε. Ήταν σκοτεινό κι απόμακρο. Η Νεφέλη ένιωσε ότι απειλούταν αλλά αποφάσισε να μην τον δείξει στον Μαρκ.
- Γεια, είπε απαλά το κορίτσι.
- Γεια, αποκρίθηκε με βαριά φωνή εκείνος.
- Ε… πώς πάει;
- Πώς να πάει δηλαδή;
- Αχ, Μαρκ… Λυπάμαι για την μητέρα σου.
- Αν δεν εμπλεκόσασταν εσείς δεν θα είχαν συμβεί όλα αυτά, του ξέφυγε μέσα στο θυμό του.
- Είσαι σίγουρος γι’ αυτό;
- Ε; Τι εννοείς;
- Εάν δεν εμπλεκόμασταν ίσως όντως δε μάθαινε κανείς την αλήθεια. Αλλά αυτό δεν θα την αναιρούσε κιόλας.
Ο Μαρκ κοκάλωσε. Από το στόμα της Νεφέλης άκουσε αυτό που στριφογύριζε τόση ώρα στο μυαλό του αλλά φοβόταν να παραδεχτεί. Η Νεφέλη είδε ότι το εχθρικό βλέμμα του Μαρκ είχε υποχωρήσει κάπως και αποφάσισε να κάνει ένα ακόμη βήμα.
- Μίλησες με τον Ρίχαρντ;
- Όχι.
- Έλα μαζί μου. Να δούμε τι έχει να σου πει κι εκείνος.
Ο Μαρκ δεν μίλησε. Έκανε μόνο ένα καταφατικό νεύμα και την ακολούθησε μέχρι το δωμάτιο του Ρίχαρντ.



Ο Ρίχαρντ είχε μείνει πάρα πολύ ώρα ξαπλωμένος στο κρεβάτι του. Άλλες φορές κοιτούσε το κενό χωρίς να σκέφτεται τίποτα κι άλλες τον πλημμύριζαν σκέψεις και ενοχές. Τότε ήταν που δεν άντεχε την πίεσή τους και έκλεγε. «Οι άντρες δε κλαίνε», θυμήθηκε. Δεν του άρεσε ποτέ αυτή η φράση. Το κλάμα είναι μορφή εκδήλωσης συναισθημάτων και δεν πίστευε ότι το να εκδηλώνει κανείς τα συναισθήματά του είναι κακό. Αντίθετα, είναι κάτι πολύ ωραίο. Ο ίδιος σπάνια κατάφερνε να εκδηλώνει τα συναισθήματά του, όταν το έκανε όμως ένιωθε ηρεμία και αγαλλίαση. Από την άλλη, σκέφτηκε ότι ο ίδιος δεν ήταν άντρας ακόμη. Δεν ήταν παρά ένα παιδί που δεν ήξερε ακόμη τι μπορούσε και τι δε μπορούσε, τι έπρεπε και τι δεν έπρεπε να κάνει.
Άκουσε ένα χτύπο και είδε την πόρτα να ανοίγει. Τινάχτηκε απότομα όρθιος και αντίκρισε τη Νεφέλη που έμπαινε μέσα στο δωμάτιό του. Πίσω της ακολουθούσε σκυθρωπός ο Μαρκ.
Κοιτάχτηκαν από μία απόσταση ασφαλείας γύρω στα δύο μέτρα. Ο Μαρκ έδειχνε απόμακρος και στενοχωρημένος. Κοιτούσε τον Ρίχαρντ. Το σώμα του ήταν τελείως χαλαρό και τα μάτια του κόκκινα. Έδειχνε στενοχωρημένος και αδύναμος. Φαινόταν να είναι χάλια. Η Νεφέλη κοιτούσε και τους δύο.
- Σας αφήνω μόνους, αποκρίθηκε όταν δεν είδε καμία κίνηση από κάποιον που να δηλώνει ότι έχει πρόθεση να φιλονικήσει με τον άλλον.
Τα αγόρια την κοίταξαν κάπως ξαφνιασμένα. Τελικά την χαιρέτησαν με ένα κοφτό «γεια» ο καθένας κι αυτή αποχώρησε. Κοιταζόντουσαν για ένα λεπτό περίπου όταν ο Ρίχαρντ αποφάσισε να μιλήσει. Δεν μπορούσαν να κοιτάζονται έτσι για πάντα.
- Ε… Μαρκ… χμ… θες να καθίσεις;
Ο Μαρκ τον κοίταξε απορημένος. Σίγουρα περίμενε να ακούσει κάτι πιο σχετικό με το θέμα.
- Όχι, δεν χρειάζεται.
- Μάλιστα… χμ…
Ακολούθησε μία ακόμη παύση κι ο Ρίχαρντ αποφάσισε να ξαναπροσπαθήσει.
- Μαρκ… λυπάμαι για ότι συνέβη στη μητέρα σου.
Ο Μαρκ δεν μίλησε, παρά συνέχισε να τα κοιτάει ερευνητικά.
- Συγγνώμη, κατάφερε να πει τελικά ο Ρίχαρντ. Δεν έπρεπε να μπλεχτώ σε αυτήν την υπόθεση.
Κάθισε στο κρεβάτι του επειδή δεν τον βαστούσαν πια τα πόδια του. Κοίταξε το πάτωμα και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα, συνέχισε.
- Οι γονείς μου από μικρό μου μάθαιναν τι είναι σωστό και τι λάθος. Τι καλό και τι κακό. Η παρανομία άνηκε πάντα στα κακά και το σωστό ήταν να την καταγγείλουμε στις αρχές. Στην αρχή ήταν κάτι τελείως προσωπικό, το παραδέχομαι. Ήθελα να βρω τα βίντεο με τα παιδιά για να μην τα απειλείς άλλο και να βρω και κάτι για να σε κρατάω κι εγώ στο χέρι. Ύστερα, όμως, έπαψε να είναι προσωπικό. Ήταν καθαρά θέμα αρχών με τις οποίες με είχαν τροφοδοτήσει οι γονείς μου. Μετά οι εχθροί του πατέρα σου, πιθανόν από ανταγωνιστικές εταιρίες, άρχισαν να σκαλίζουν το παρελθόν του με σκοπό να τον χώσουν για τα καλά στη φυλακή και να ανοιχτεί ο δρόμος της αγοράς σε εκείνους. Στο μεταξύ, όμως, αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Οι γονείς μου που, με τόση αγάπη μου έμαθαν τι ήταν καλό και τι όχι, τελικά κάπου έκαναν κι αυτοί λάθος. Σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι απόλυτο. Αυτό δεν το υπολόγισαν όσο μου μετέφεραν αυτές τις ηθικές αξίες. Κάνοντας κάτι φαινομενικά καλό, όπως να καταδώσω έναν εγκληματία, έκανα κακό στο παιδί του. Τελικά το καλό και το κακό αλληλοεξαρτώνται. Δεν υπάρχει καλό χωρίς κακό, ούτε το αντίθετο. Δεν μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος ή ένα πλάσμα απόλυτα καλό ή απόλυτα κακό. Μία πράξη δεν μπορεί να είναι απόλυτα σωστή, κάπου μέσα της θα κρύβει κάποιο λάθος ακόμη κι αν οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται καν την παρουσία αυτού του λάθους. Ακόμη και οι επιστημονικές θεωρίες που δεχόμαστε έχουν τις εξαιρέσεις τους. Μέσα σε αυτόν τον αγώνα του να βρούμε τι είναι πραγματικά καλό και τι κακό, τι πρέπει να κάνουμε και τι δεν πρέπει πολλές φορές τη λύση δίνει το συναίσθημα. Παλιότερα σε απεχθανόμουν κι ακόμη κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ αυτό το συναίσθημα με οδήγησε στο να καταδώσω τον πατέρα σου χωρίς να πολυσκεφτώ τις συνέπιες. Μετανιώνω την ώρα και τη στιγμή. Αν μάθαινα τώρα τις παρανομίες του πατέρα σου η συμπάθιά μου προς εσένα θα μου έλεγε ότι δεν είναι σωστό να τον καταδώσω. Συγγνώμη για το κακό που σου έκανα. Αν δεν ήμουν εγώ τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί.
Ο Μαρκ έκανε ένα βήμα προς το μέρος του. Ο Ρίχαρντ τον κοίταξε.
- Ρίχαρντ, δεν φταις εσύ. Ο πατέρας μου φταίει που έκανε όλες αυτές τις παρανομίες. Αν δεν τον είχες καταδώσει απλά δεν θα μαθαίναμε ποτέ την αλήθεια. Αυτό όμως δεν θα καταργούσε το γεγονός ότι ο πατέρας μου σκότωσε την…, ο Μαρκ ξεροκατάπιε. Τέλος πάντων, μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Κι εγώ σε κατηγορούσα αλλά τελικά ήταν λάθος μου. Κι αν δεν τον κατέδιδες εσύ; Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να το κάνει.
Ο Ρίχαρντ δε μίλησε. Κοιτούσε, όμως, τον Μαρκ με ένα φοβερά γαλήνιο βλέμμα. Ο Μαρκ χαμογέλασε αχνά.
- Καλύτερα να φύγω τώρα. Γεια.
- Αντίο, αποκρίθηκε βραχνά ο Ρίχαρντ.
Η συζήτηση αυτή έκανε καλό και στους δυο τους. Ο Μαρκ κατάλαβε ότι ο μοναδικός άνθρωπος που έφταιγε για την δυστυχία του ήταν ο πατέρας του και ήταν άδικο να κατηγορεί άλλους, ενώ ο Ρίχαρντ κατάφερε να συγχωρήσει τον εαυτό του, να ξεθολώσει και να ηρεμήσει.



- Παιδιά, άκυρο.
- Τι εννοείς άκυρο;, ρώτησε εκνευρισμένος ο Μπιλ, ένα ψηλό και χοντρό αγόρι.
Ο Αλ είχε τραβήξει τον Μαρκ στο δωμάτιό του όταν τον είδε να βγαίνει από του Ρίχαρντ.
- Εννοώ ότι το μετάνιωσα, δεν θέλω πια.
- Ναι, ε; Μας έχεις στο «περίμενε» τόσο καιρό και τώρα που πήρες την απόφαση θα το αναβάλεις κι άλλο;, είπε ένα κοντό, ξανθό αγόρι.
- Όχι, Τιμ, δεν το αναβάλω. Το ακυρώνω για πάντα.
- Δεν κατάλαβες καλά Μαρκ. Δεν μπορείς να παίζεις μαζί μας., είπε ένα κοντόχοντρο αγόρι.
- Γιατί Μπουλ, τι θα μου κάνεις;
- Δεν θες να ξέρεις τι θα σου κάνουμε, απάντησε με μοχθηρότητα ο Μπιλ.
- Α, ρε! Πάτε καλά; Εξ’ άλλου το θέμα με εμένα και τον Ρίχαρντ είναι τελείως προσωπικό. Εσάς τι σας νοιάζει;
- Φυσικά και μας νοιάζει! Δεν είναι μόνο δικός σου εχθρός, είναι και δικός μας!, αγρίεψε ο Αλ.
- Έπαψε να είναι εχθρός μου.
- Ναι, ε; Και από πότε έπαψε να είναι εχθρός σου;, φώναξε ο Μπιλ.
- Να μη σε νοιάζει.
- Όχι ρε! Δε με νοιάζει! Ούτε εσύ με νοιάζεις πλέον., φώναξε ο Μπιλ και τον έσπρωξε. Ο Μάρκ έπεσε σε μια καρέκλα.
- Φρόντισε όμως να μπει σε εφαρμογή το σχέδιο., συνέχισε ο Μπιλ.
- Μα δε θέλω να μπει σε εφαρμογή πια!
- Θέλουμε όμως εμείς., είπε χαιρέκακα ο Μπουλ.
- Και τι μ’ αυτό;
- Λοιπόν, ήρθε η ώρα να αποφασίσεις. Ή εσύ, ή αυτός., ψιθύρισε ο Τιμ στο αυτί του.
- Τι εννοείς;, ρώτησε ο Μαρκ νιώθοντας ότι απειλείται.
- Ή θα βάλεις το σχέδιο σε εφαρμογή ή είσαι εχθρός μας. Και ξέρεις τι κάνουμε εμείς τους εχθρούς μας, αποκρίθηκε αργόσυρτα ο Τιμ.
- Δώστε μου λίγο χρόνο.
- Όχι, αποφάσισε τώρα. Αν αποφασίσεις να μπει το σχέδιο σε εφαρμογή αυτό θα γίνει σήμερα το βράδυ. Αν αποφασίσεις πάλι να μην μπει…
- Τότε θα τιμωρηθείς αυτή τη στιγμή, συμπλήρωσε τον Μπιλ ο Αλ.
Ο Μαρκ βρισκόταν σε αδιέξοδο. Δεν ήξερε τι να κάνει. Τελικά αυτοί που νόμιζε για φίλους του δεν τον συμπονούσαν καθόλου. Ούτε που ενδιαφέρθηκαν να του συμπαρασταθούν για τον θάνατο της μητέρας του και τώρα τον απειλούσαν κιόλας. Διέγραψαν μέσα σε δευτερόλεπτα χρόνια φιλίας. Αλλά αυτή δεν ήταν πραγματική φιλία. Υποκριτές. Και τώρα έπρεπε να επιλέξει. Δεν ήταν, όμως, τόσο γενναίος για να αυτοθυσιαστεί.
- Εντάξει λοιπόν. Θα γίνει όπως το θέλετε.
- Δηλαδή;, ρώτησε ο Μπουλ για να το σιγουρεύσει.
- Το σχέδιο θα μπει σε εφαρμογή σήμερα το βράδυ.

μπράβο!!!!!!!!!!τελειο Αθηνά!!!!!!!!!!!!!!!!

Σε πόσα επεισόδια τελειώνει?

Ευχαριστώ Βίκυ!
Στο επόμενο.

Ήταν πραγματικά ένα φανταστικό επεισόδιο. Περιμένουμε με ανυπομονησία το τελευταίο.

popo kati tetoia ta latreuw! sunexise to!