No title

Συγχωρέστε με αλλά δε βρήκα ακόμη τίτλο!



Η πόρτα χτύπησε. Το νεαρό αγόρι που καθόταν στον υπολογιστή σηκώθηκε για να την ανοίξει. Ήταν μετρίου αναστήματος, είχε φωτεινά πράσινα μάτια, μέτρια προς κοντά, καστανά μαλλιά χτενισμένα προς τα εμπρός και μία υποψία μουστακιού και φαβορίτων.
- Το έφερες;, ρώτησε το αγόρι.
Το ξανθό κορίτσι που ήταν λίγο πιο κοντή από αυτόν έβγαλε από το εσωτερικό του μπουφάν της ένα CD σε χάρτινη θήκη και του το πρότεινε. Εκείνος, χωρίς καμία καθυστέρηση της το πήρε και το έβαλε στον ανοιχτό υπολογιστή.
- Ω, όχι!, αναφώνησε το αγόρι.
- Τι συνέβη Ρίχαρντ;
- Θέλει κωδικό.
Το κορίτσι πάγωσε. Όλος της ο κόπος είχε πάει χαμένος; Τρύπωσε κρυφά στο δωμάτιο του Μαρκ για το τίποτα;
- Και τι θα κάνουμε τώρα;, κατόρθωσε να προφέρει τελικά.
- Έχω ένα πρόγραμμα που σπάει κωδικούς αλλά..
- Αλλά τι;
- Αν έχουν βάλει προστασία για αυτό το πρόγραμμα, τότε δε θα μπορέσουμε να το ανοίξουμε ποτέ, εξήγησε ενώ πληκτρολογούσε κάτι στον υπολογιστή.
- Όχι!
- Μην ανησυχείς, Νεφέλη. Το βρίσκω σχεδόν απίθανο να έχουν βάλει.
- Τέλος πάντων… Ας το ελπίζουμε.
Έπεσε σιωπή. Το κορίτσι επεξεργάστηκε το δωμάτιο με τα καταγάλανα μάτια του. Δεν ήταν πολύ μεγάλο. Είχε λαχανί τοίχους και τα έπιπλα είχαν μεταλλικό σκελετό και ξύλινες επιφάνειες. Βαριά, ξύλινη ήταν και η πόρτα που οδηγούσε στη τουαλέτα και βρισκόταν απέναντι από τη πόρτα της εξόδου. Τα μόνα έπιπλα στο δωμάτιο ήταν το κρεβάτι, το κομοδίνο και το γραφείο του υπολογιστή. Το κρεβάτι ήταν ξέστρωτο και φαίνονταν τα λαχανί σεντόνια. Σκέφτηκε πως αυτό πρέπει να είναι το αγαπημένο χρώμα του Ρίχαρντ επειδή ακόμη και η μαύρη κεντρική μονάδα του υπολογιστή του εξέπεμπε πράσινο φως γύρω από κάθε κουμπί για να είναι ευδιάκριτα στο σκοτάδι. Πάνω στην πόρτα της ντουλάπας υπήρχαν επίσης πράσινα χαρτάκια με σημειώσεις.
Η Νεφέλη κοίταξε πάλι το αγόρι.
- Τελικά έχει;
- Ε;, απάντησε απορροφημένο το αγόρι.
- Προστασία, λέω, έχει;, επανέλαβε αυτή τη φορά λίγο πιο δυνατά.
- Χμμ.. μάλλον όχι.
Ένα κύμα ανακούφισης πλημμύρισε την καρδιά του κοριτσιού.
- Και πότε θα το ξεκλειδώσεις;
- Εξαρτάται από πόσα ψηφία είναι ο κωδικός, αν έχει μόνο αριθμούς, μόνο γράμματα, μόνο σύμβολα ή συνδυασμό αυτών.
- Α… Δηλαδή δε ξέρεις..
- Όχι, μπορεί να πάρει από ώρες μέχρι βδομάδες. Αν είναι πολύ σύνθετος μπορεί να μη σπάσει ποτέ, είπε ο Ρίχαρντ και σηκώθηκε από την καρέκλα.
Έπεσε σιωπή. Ο Ρίχαρντ πήγε στο κρεβάτι του και το έστρωσε.
- Μη στέκεσαι όρθια, της είπε δείχνοντας το κρεβάτι.
Η Νεφέλη έκατσε σε μια γωνία του κρεβατιού και ύστερα το αγόρι έκατσε στη αντικρινή της. Η Νεφέλη τον κοιτούσε επίμονα κι ο ίδιος ένιωθε αμήχανα.
- Το πήρες εύκολα;, κατέληξε ο Ρίχαρντ.
- Σχετικά… Δεν προστατευόταν από κάποιον αλλά έπρεπε να ψάξω πολύ για να το βρω.
- Δεν πέρασε κανείς από το δωμάτιο, δηλαδή;
- Όχι, μόνο σε κάποια φάση άκουσα βήματα. Κρύφτηκα μέσα στη ντουλάπα αλλά δε μπήκε κανείς στο δωμάτιο. Τελικά αυτό το περιστατικό αποδείχτηκε ευεργετικό επειδή χτύπησα κατά λάθος στην πλάτη της ντουλάπας και ακούστηκε κούφια. Εκεί ήταν μια κρυφή θήκη όπου και είχε βάλει το CD.
- Α… ωραία! Είχε τίποτα άλλο η θήκη;, ρώτησε τάχα αδιάφορα.
- Μπα… όχι, αλλά δε κοίταξα για άλλες κρυψώνες.
- Εντάξει τότε… Ίσως θα ήταν καλό όμως να επιστρέψουμε το CD για να έχουμε κι άλλη φορά πρόσβαση στη κρυψώνα του.
- Ω, όχι… Σε παρακαλώ… δε θέλω να ξαναπάω εκεί…, είπε τρομοκρατημένο το κορίτσι.
- Καλά… Θα δούμε τι θα γίνει.
- Αλήθεια… δεν είπες ότι αφού δεις τα αρχεία θα καταστρέψεις το CD;
- Ναι, αλλά θα δε θα φαίνεται ότι το έκανα από υπολογιστή… μπορεί να μη το καταλάβει ότι του το πήραμε.
- Δε νομίζω… Ο Μαρκ δεν είναι χαζός…
- Καλά, δεν έχουμε κάτι να χάσουμε… εξάλλου αν έχει κάτι σημαντικό το CD λογικά θα το έχει και στον υπολογιστή του, οπότε θα πρέπει να διαγράψω κι από εκεί τα αρχεία…
- Δεν είναι λίγο επικίνδυνο να πας στο δωμάτιό του και να ανοίξεις και τον υπολογιστή;
- Είναι…, είπε κοιτώντας το κενό.
Δε ξαναμίλησε κανείς τους.
Ο Ρίχαρντ και η Νεφέλη ήταν εσώκλειστοι σε ένα κολέγιο. Ήταν στο ίδιο τμήμα της τρίτης τάξης του γυμνασίου και είχαν πάρει και οι δύο υποτροφία επειδή είχαν βγει πρώτοι σε κάποιους διαγωνισμούς. Ο Ρίχαρντ σε έναν μαθηματικών και η Νεφέλη σε έναν φυσικής. Δεν ήταν παιδιά-θαύματα αλλά ήταν πολύ καλοί μαθητές και αυτά ήταν τα αγαπημένα τους μαθήματα. Ο Μαρκ πάλι, ήταν γιος ενός βιομηχάνου. Μέτριος μαθητής, είχε κερδίσει επάξια τον τίτλο του πιο κακομαθημένου και κακού παιδιού. Είχε κάνει συμμορία, μάλιστα, με μερικούς ακόμη πλούσιους φίλους του και ο ίδιος ήταν ο αρχηγός. Ο δυναμικός και γεμάτος αυτοπεποίθηση Ρίχαρντ είχε υπερασπιστεί πολλές φορές τους πιο αδύναμους κι έτσι απέκτησε πολλούς οπαδούς, φίλους και θαυμαστές αλλά και τη θέση του κύριου εχθρού του Μαρκ.
Παρ’ όλο που τα παιδιά έδειχνα να έχουν «κυρήξει πόλεμο», οι καθηγητές έμεναν αμέτοχοι σε όλα αυτά. Κατά βάθος οι περισσότεροι ήταν με το μέρος του Ρίχαρντ, ακόμη κι αν δεν του το είχαν εκδηλώσει ποτέ. Ωστόσο, δε μπορούσαν να τον υπερασπιστούν ή να τιμωρήσουν τον Μαρκ επειδή θα απολύονταν την ίδια στιγμή. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να «μη βλέπουν» τυχών παρασπονδίες που έκανε ο Ρίχαρντ. Ο Μαρκ το ένιωθε ότι δεν τον συμπαθούσαν αλλά του άρεσε περισσότερο έτσι επειδή αν τον συμπαθούσαν δε θα βασανίζονταν από τύψεις προς τον Ρίχαρντ για ότι έκαναν αναγκαστικά. Ο Ρίχαρντ πάλι, ένιωθε μόνος και τον έτρωγε η αδικία για συμπεριφορά των καθηγητών, αλλά δεν τον ένοιαζε τόσο πολύ επειδή είχε τους φίλους του, οι οποίοι ήταν πολλοί και το υποστήριζαν πάντα.
Ο Μαρκ του είχε ψιθυρίσει ειρωνικά την Παρασκευή, πριν φύγει με τη λιμουζίνα του «Γεια σου και εσένα Ρεβαλ, ετοιμάσου να αποχαιρετήσεις και τον Στηβ οριστικά τη Δευτέρα», και γέλασε χαιρέκακα. Τα λόγια του είχαν ανησυχήσει πολύ τον Ρίχαρντ, ο οποίος ρώτησε τον Στηβ, ένα αγόρι από το πρώτο τμήμα της τάξης του, αν ήξερε τι εννοούσε. Ο Στηβ είχε χλομιάσει και εξηγήσει στον Ρίχαρντ ότι την ίδια μέρα έπαιζε με το κινητό του στο μάθημα της ιστορίας. Πιθανόν κάποιος φίλος του Μαρκ να τον είχε βιντεοσκοπήσει με το δικό του αλλά να μην τον είχε καταδώσει αμέσως μη ξέροντας αν ο Στηβ θα προλάβαινε να κλείσει το κινητό ή αν θα το ενέκρινε ο Μαρκ. Η Νεφέλη είχε αναλάβει να πάρει το CD επειδή είχε μάθημα ιππασίας και το δωμάτιο του Μαρκ ήταν στο δρόμο της. Έτσι δε θα κινούσε τα βλέμματα, σε αντίθεση με τον Ρίχαρντ.
Τα παιδιά στο δωμάτιο δεν είχαν τίποτα άλλο να πουν κι έτσι καληνυχτίστηκαν. Ο Ρίχαρντ άφησε ανοιχτό τον υπολογιστή και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Δεν τον έπιανε ύπνος, όμως, είχε υπερένταση. Ήταν δύο ακριβώς όταν ακούστηκε ένας ήχος από τον υπολογιστή ο οποίος δήλωνε ότι η αποκωδιποίηση τέλειωσε.
Ο Ρίχαρντ είδε τα αρχεία του CD. Όπως το είχε φανταστεί. Δεν είχε μόνο ένα βίντεο αλλά πολλά αρχεία , τα οποία πιθανόν να περιείχαν ενοχοποιητικά στοιχεία και για άλλα παιδιά. Ο Ρίχαρντ άνοιξε ένα φάκελο με τίτλο «me». Τέλεια! Εκεί ο Μαρκ είχε ένα πρόγραμμα αποθήκευσης κωδικών. Όλοι οι κωδικοί ήταν σε αυτό το αρχείο! Αχ, μακάρι να μην είχε βάλει κωδικό επειδή τότε είναι δεδομένο ότι το αρχείο έχει προστασία κατά των προγραμμάτων αποκωδικοποίησης! Ο Ρίχαρντ έκανε διπλό κλικ. Ήθελε κωδικό.


Συνεχιζεται (αν το θελήσετε)!

αχ ειναι πολυ ωραιο θελω και την συνεχεια!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Eυχαριστώ! Θα βάλω σύντομα!

ειναι πολυ καλο....θα ηθελα να μαθω τη συνεχεια

O Ρίχαρντ πάγωσε. Τι θα έκανε τώρα; Του είχε εμφανιστεί ένα μήνυμα το οποίο τον πληροφορούσε ότι είχε τρεις προσπάθειες μόνο. Έμεινε για πέντε λεπτά ακίνητος ενώ τα γρανάζια του μυαλού του έπαιρναν στροφές με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Στον ορίζοντα αχνοφάνηκε μία λύση. Θα μπορούσε να αντιγράψει το αρχείο έτσι ώστε αν βάλει λάθος κωδικό και κλειδώσει να έχει το άλλο αρχείο για να ξαναπροσπαθήσει. Με αυτόν τον τρόπο δε θα είχε τη δυνατότητα να προσπαθήσει μόνο τρεις αλλά άπειρες φορές. Με την αβεβαιότητα να τον κυριεύει αντέγραψε το αρχείο και πάτησε να το επικολλήσει στα έγγραφα του υπολογιστή του. Όχι!, σκέφτηκε. Δεν είχε γίνει τίποτα, το αρχείο προστατευόταν και από την αντιγραφή. Έπρεπε να το αποδεχτεί, είχε μόνο τρεις προσπάθειες. Αποφάσισε να παίξει με τη τύχη του. Έβαλε τον κωδικό με τον οποίο είχε ανοίξει ξεκλειδώσει το CD. Έγραψε: «ατναπαιγιορυχσι», αλλά το αρχείο δε ξεκλειδώθηκε. Εμφανίστηκε πάλι ένα μήνυμα στην επίπεδη οθόνη του υπολογιστή του που αυτή τη φορά τον ενημέρωνε ότι είχε μόλις δύο προσπάθειες ακόμη. Ο Ρίχαρντ είχε ιδρώσει πλέον. Μάλωσε τον εαυτό του, αυτό που έκανε ήταν πολύ επιπόλαιο. Αποφάσισε, έτσι, να ηρεμήσει λίγο και να προσπαθήσει να καταλάβει τι στο καλό σήμαινε αυτή η λέξη. Ίσως να έκρυβε κάποιο νόημα το οποίο θα μπορούσε να τον βοηθήσει να ανοίξει κι αυτό το αρχείο. Θα ήταν κουτό εκ μέρους του Μαρκ να βάλει έναν κωδικό που δε σήμαινε τίποτα για εκείνον επειδή μετά υπήρχε περίπτωση να τον ξεχάσει. Ατναπαιγιορυχσι… τι να σήμαινε άραγε; Μήπως ήταν κάποιος αναγραμματισμός; Μα φυσικά, αυτό ήταν! Έπρεπε να το είχε σκεφτεί νωρίτερα. Αν έβαζε τα γράμματα ανάποδα και άφηνε κενά θα του εμφανιζόταν η φράση «ισχυροί για πάντα». Ο Ρίχαρντ δεν έχασε χρόνο. Πληκτρολόγησε αμέσως αυτές τις λέξεις χωρίς κενά, όμως. Βγήκε ένα μήνυμα στην οθόνη του. Είχε άλλη μία προσπάθεια, δε πτοήθηκε, όμως. Κάτι μέσα τού του έλεγε ότι βρισκόταν πολύ κοντά στη λύση. Ίσως απλά να έπρεπε να βάλει κενά στις λέξεις. Δοκίμασε να βάλει κάτω παύλα, όμως, επειδή γνώριζε ότι στους κωδικούς δεν επιτρέπονται τα κενά. Πληκτρολόγησε τον κωδικό.
- Ναι!, αναφώνησε χαρούμενος.
Είχε σπάσει τον κωδικό. Η οθόνη του μαύρισε ενώ άρχισε να εκτελείται η εφαρμογή. Γραμμές από πράσινα γράμματα άρχισαν να εμφανίζονται. Αυτό ήταν, όλοι οι κωδικοί ήταν στα χέρια του τώρα. Όταν εμφανίστηκαν όλοι οι κωδικοί, ο Ρίχαρντ τους εξήγαγε και τους αποθήκευσε στον υπολογιστή του. Ύστερα αποθήκευσε και όλα τα υπόλοιπα αρχεία για να τα δει μετά, αφού πρώτα τα κωδικοποίησε. Έβαλε έναν δύσκολο κωδικό και προστασία από προγράμματα αποκωδικοποίησης για να μη πάθει ότι έπαθε ο Μαρκ. Κατάστρεψε τα αρχεία του CD έτσι ώστε να μην υπάρχει πιθανότητα να ανακτηθούν. Τέλος, έριξε μια ματιά στους κωδικούς του Μαρκ και σηκώθηκε από τον υπολογιστή. Ο κωδικός που ξεκλείδωνε τον υπολογιστή του ήταν «Mark_the_best».
- Πω πω… τι ψώνιο!, συλλογίστηκε φωναχτά ο Ρίχαρντ.
Τι έπρεπε να κάνει τώρα; Να ενημερώσει τη Νεφέλη ή όχι; Καλύτερα να μη την ξυπνούσε τόσο αργά. Αποφάσισε να πάει στο δωμάτιο του Μαρκ επειδή τη νύχτα δε θα τον έβλεπε κάνείς εκτός αν τον έβλεπε κάποιος καθηγητής. Δεν ήθελε να σκέφτεται τις συνέπειες σε αυτή την περίπτωση, ήταν εξάλλου κανόνας του σχολείου να μη κυκλοφορούν στο σχολείο μετά τις έντεκα το βράδυ εκτός αν ήταν πολύ μεγάλη ανάγκη.
Πήρε το CD και βγήκε στο διάδρομο. Το σχολείο του ήταν ένα διώροφο κτίριο. Στο ισόγειο και στην αυλή παραδίδονταν τα μαθήματα. Στο πρώτο όροφο ήταν ο κοιτώνας των αγοριών και στον δεύτερο αυτός των κοριτσιών. Όλοι οι όροφοι ήταν διάδρομοι, οι οποίοι δεξιά και αριστερά είχαν πόρτες που άλλοτε οδηγούσαν στις αίθουσες διδασκαλίας και άλλοτε στα δωμάτια των παιδιών. Οι τοίχοι είχαν εσοχές σε κάθε πόρτα και δεν υπήρχαν παράθυρα παρά μόνο στις αίθουσες διδασκαλίας και σε μερικά δωμάτια. Λόγω της έχθρας του Μαρκ και του Ρίχαρντ, το δωμάτιο του ενός ήταν απέναντι από αυτό του άλλου. Τα παιδιά που συμπαθούσαν τον Ρίχαρντ έμεναν κοντά στο δικό του δωμάτιο και οι οπαδοί του Μαρκ μαζεύονται προς τη δική του μεριά.
Ο Ρίχαρντ έπρεπε να διασχίσει όλο το διάδρομο για να φτάσει στο δωμάτιο του Μαρκ. Δεν ήταν και λίγη απόσταση, γύρω στα εκατό μέτρα. Ευτυχώς τα φωτιστικά παρέμεναν αναμμένα και τη νύχτα για να κάνουν πιο εύκολα οι επιτηρητές τη δουλειά τους. Ο Ρίχαρντ δεν έχασε χρόνο. Με γρήγορα βήματα κατευθύνθηκε στο δωμάτιο του Μαρκ.
Δε του πήρε πολύ χρόνο και είχε μπει μέσα στο δωμάτιό του. Χωρίς καμία καθυστέρηση άνοιξε τον υπολογιστή του. Μέχρι να φορτώσει τα δεδομένα, ο Ρίχαρντ έκρυψε και πάλι το CD εκεί από όπου το είχε πάρει η Νεφέλη. Ύστερα έκατσε στην καρέκλα και έδωσε τον κωδικό για να ανοίξει τον υπολογιστή του Μαρκ. Αυτή τη φορά δε χρειάστηκε δεύτερη προσπάθεια, είχε ξεκλειδώσει με την πρώτη τον υπολογιστή. Βρήκε χωρίς δυσκολία τα αρχεία που ήθελε και τα διέγραψε.
Αποφάσισε ότι έμεινε πολύ ώρα στο δωμάτιο, κι όσο η ώρα περνούσε τόσο πιο πολύ αγχωνόταν και μεγάλωνε ο φόβος του ότι θα τον πιάσουν. Έκλεισε, λοιπόν, τον υπολογιστή και βγήκε στο διάδρομο κλείνοντας αθόρυβα την πόρτα πίσω του. Ήταν κάπου στα μισά της διαδρομής όταν άκουσε βήματα να έρχονται από τον διάδρομο πίσω του. Πανικοβλήθηκε. Η κοντινότερη εσοχή βρισκόταν τρία μέτρα πιο πέρα. Έτρεξε χωρίς να ακούγεται καθόλου και τρύπωσε μέσα της. Τα βήματα ακουγόνται όλο και πιο δυνατά.
Τι έπρεπε να κάνει τώρα; Αχ, αν τον έπιαναν! Δεν ήθελε να το σκέφτεται. Σίγουρα θα τον απέβαλλαν και θα έπρεπε να επιστρέψει στο παλιό του σχολείο. Εκεί δεν είχε κανένα φίλο και η κατάσταση του κτιρίου ήταν το λιγότερο απαράδεκτη. Οι καθηγητές έπλητταν όποτε έπρεπε να κάνουν μάθημα και ήταν αυστηροί άνευ λόγου και αιτίας. Όλοι τον αντιπαθούσαν επειδή ήταν καλός μαθητής και τον αποκαλούσαν «φυτό». Δε θα ξαναέκανε μάθημα ξιφασκίας ή πληροφορικής, ούτε θα ξαναέμπαινε σε τόσο καλά εργαστήρια όπως σε αυτό το σχολείο. Για την ακρίβεια, δε θα ξαναέμπαινε σε κάποιο εργαστήριο. Θα έχανε κι όλους τους φίλους του. Σε αυτό το σημείο σκέφτηκε τη Νεφέλη. Πάλι καλά που δεν την είχε πάρει μαζί του!
Από την ένταση των βημάτων κατάλαβε πως το άτομο που περπατούσε ήταν ακριβώς δίπλα του. Είδε, μάλιστα, τη σκιά του. Η φιγούρα πέρασε μπροστά του και γύρισε προς το μέρος του, τον είδε. Ω, όχι! Ο καθηγητής της χημείας.

Tελειο.Ανυπομονω να μαθω τι θα γινει!!!

ναι ειναι τελειο

Ο Πιτ Πόρλιν ήταν ένας κοντός και καθόλου γοητευτικός άντρας. Είχε μουστάκι και μονίμως ανακατεμένα μαλλιά. Οι μαθητές του είχαν δώσει το υποκοριστικό μαϊμού, κι όχι άδικα. Συνήθως φορούσε τζιν παντελόνι και πουκάμισο. Όταν είχε καλό καιρό ξεκούμπωνε και λίγο το πουκάμισό του και καταντούσε ο κλόουν της τάξης. Τα παιδιά δε μπορούσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους όταν έβλεπαν τρίχες να ξεπροβάλουν από παντού και ανακάλυπταν για πολλοστή φορά πόσο έμοιαζε με μαϊμού.
Ωστόσο, αυτή τη βραδιά, ο καθηγητής της φυσικής δε φαινόταν καθόλου αστείος στον Ρίχαρντ, ο οποίος είχε μαρμαρώσει και τον κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια. Ο καθηγητής κοιτούσε έκπληκτος τον Ρίχαρντ, προφανώς δε περίμενε να τον βρει εκεί.
Ύστερα από μερικά λεπτά σιωπής και αμηχανίας ο καθηγητής κοίταξε δεξιά-αριστερά και ψιθύρισε με απρόσμενα σιγανή φωνή:
- Τι κάνεις εδώ;
Ο Ρίχαρντ περιορίστηκε στο να χαμηλώσει το βλέμμα του.
- Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία, είπε ο Πόρλιν.
Σε αυτό το σημείο το αγόρι κοίταξε απορημένο τον καθηγητή.
- Τι με κοιτάς έτσι; Πήγαινε στο δωμάτιο σου τώρα και μη πεις σε κανέναν για την συνάντησή μας, εντάξει;
Ο Ρίχαρντ κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και ο Πόρλιν έκανε ένα βήμα πίσω για να περάσει. Το αγόρι προχώρησε προς το δωμάτιό του. Όταν έκλεισε την πόρτα πίσω του, ο καθηγητής της χημείας έκανε μεταβολή και κατευθύνθηκε προς τις σκάλες.
Ο Ρίχαρντ ξάπλωσε στο κρεβάτι του. Έγιναν όλα αυτά ή απλά τα φαντάστηκε; Η μαϊμού τον είχε αφήσει να φύγει; Χάρη σε αυτόν δε θα έπαιρνε αποβολή; Δε μπορεί να ήταν αλήθεια. Κι όμως… Αυτό σήμαινε ότι οι καθηγητές δεν τον αντιπαθούσαν τελικά, τουλάχιστον όχι όλοι. Τότε γιατί επέμεναν να του δείχνουν πόσο κακοί και άδικοι μπορούσαν να γίνουν; Μάλλον φοβούνται ότι θα τους απολύσει ο διευθυντής, σκέφτηκε ο Ρίχαρντ, αφού ο διευθυντής τα έχει κάνει πλακάκια με τον πατέρα του Μαρκ, τον Μαξ Φέρμους. Αυτή είναι η πιο πιθανή εξήγηση… Δεν τους κατηγορώ… εδώ παίρνουν καλό μισθό και αν τους απολύσουν ο Φέρμους έχει τόσες διασυνδέσεις που δε θα μπορέσουν να βρουν πουθενά δουλειά.
Ήταν πια πολύ κουρασμένος και τον κυρίευε η νύστα. Βολεύτηκε λίγο καλύτερα στο κρεβάτι του και τον έπιασε αμέσως ο ύπνος.
Την επόμενη μέρα η Νεφέλη τον πήρε τηλέφωνο στις εννιά και τον ξύπνησε. Ένα τέταρτο αργότερα βρισκόταν στο δωμάτιό του.
- Τέλειωσε η αποκωδικοποίηση;, ρώτησε γεμάτο αγωνία το κορίτσι
- Ουου… τώρα…!, αποκρίθηκε νυσταγμένος ο Ρίχαρντ.
- Τι εννοείς; Πότε τέλιωσε;
- Χτες… στις δύο το βράδυ.
- Α, ωραία! Πότε θα επιστρέψεις το CD;
- Το επέστρεψα ήδη.
- Τι; Τι πήγες κι έκανες Ρίχαρντ; Αν σε πιάνανε;
Ο Ρίχαρντ δεν ήξερε αν έπρεπε να της πει ή όχι το μυστικό του. Είχε υποσχεθεί στον Πόρλιν ότι δε θα το έλεγε σε κανέναν αλλά η Νεφέλη δε θα το έλεγε πουθενά. Αχ, και έκανε τόσο κόπο να το βρεί! Δε θα ήταν δίκαιο να μην της πει την αλήθεια.
- Με έπιασαν, παραδέχτηκε ο Ρίχαρντ.
- Τ, τι; Και…; Θα σε αποβάλλουν;, ρώτησε έντρομη.
- Ναι, είπε τάχα θλιμμένος ο Ρίχαρντ.
- Ω, όχι!, Δε μπορεί!, το κορίτσι είχε στενοχωρηθεί πραγματικά.
- Ηρέμησε, πλάκα σου κάνω, είπε με ένα μεγάλο αστραφτερό χαμόγελο ο Ρίχαρντ.
- Άντε ρε! Μη μου ξανακάνεις τέτοια πλάκα, αποκρίθηκε με μία έκφραση μεταξύ ανακούφισης και εκνευρισμού η Νεφέλη.
- Κρατάς μυστικό;
- Ε;, τον κοίταξε σαστισμένη.
- Λέω, κρατάς μυστικό;
- Ε… Ναι, βέβαια!
- Δε θα το πεις πουθενά όμως.
- Εντάξει.
Ο Ρίχαρντ της περιέγραψε τα χθεσινοβραδινά συμβάντα, από τη στιγμή που ξεκλείδωσε το αρχείο μέχρι τότε που επέστρεψε στο δωμάτιό του. Η Νεφέλη παραξενεύτηκε με τη συμπεριφορά του καθηγητή τους αλλά δε προβληματίστηκε πολύ, το υποψιαζόταν από καιρό ότι οι καθηγητές ήταν με το μέρος τους. Μετά τη συζήτησή τους κατέβηκαν στην τραπεζαρία για να φάνε.
Μία ώρα αργότερα ο Ρίχαρντ καθόταν στην οθόνη του υπολογιστή του. Μόλις είχε πατήσει το κουμπί για να ενεργοποιηθεί. Κάμποσες γραμμές άσπρα γράμματα εμφανίστηκαν στη μαύρη οθόνη του υπολογιστή του και σηματοδοτούσαν κάποιο σφάλμα. Ο υπολογιστής είχε κολλήσει ιό.

Συναρπαστικό! Ανυπομονώ για την συνέχεια!

Και εγω!!!!

Για μόνο μία φορά βάζω συνέχεια την ίδια μέρα :



- Καλά, και πως κόλλησε ιό;, απόρησε το κορίτσι.
Ο Ρίχαρντ είχε παρακαλέσει τη Νεφέλη να συναντηθούν στην αυλή του σχολείου για να της πει τα καθέκαστα. Είχε υγρασία κι έτσι τα παιδιά είχαν ντυθεί πολύ καλά. Από μακριά έμοιαζαν με κουκίδες που καταστρέφανε την ομορφιά της καταπράσινης αυλής. Η αυλή ήταν τεράστια και είχε πολλά μονοπατάκια τα οποία οδηγούσαν στα μικρά πέτρινα σπίτια των καθηγητών. Σε πολλά από αυτά τα σπίτια οι καμινάδες άχνιζαν.
Ο Ρίχαρντ αποφάσισε να της εξηγήσει την κατάσταση.
- Πριν την αποκωδικοποίηση είχα κλείσει το πρόγραμμα προστασίας για τους ιούς.
- Τι; Γιατί το έκανες αυτό;
- Επειδή με αυτόν τον τρόπο η αποκωδικοποίηση θα τέλειωνε στο μισό χρόνο.
Το κορίτσι δε μίλησε αλλά τον κοιτούσε στα μάτια περιμένοντας συνέχεια. Ο Ρίχαρντ δεν άντεξε το επίμονο βλέμμα της και χαμήλωσε τα μάτια του.
- Ύστερα ξέχασα να το ξανανοίξω και άρχισα να εξερευνώ τα αρχεία του Μαρκ, παραδέχτηκε το αγόρι και κοίταξε τη Νεφέλη στα μάτια. Η εφαρμογή από το πρόγραμμα αποθήκευσης κωδικών πρέπει να περιείχε ιό.
Το κορίτσι σκέφτηκε για λίγη ώρα αυτό το ενδεχόμενο αλλά η αμφιβολία φώλιασε μέσα της.
- Αυτό δε στέκει… αν ήταν έτσι τότε θα κολλούσε και ο υπολογιστής του Μαρκ ιό όποτε άνοιγε την εφαρμογή!
- Όχι, επειδή εκείνος ξέρει το μυστικό. Θα έβαζε από πριν το αντίδοτο του ιού στον υπολογιστή του και δε θα είχε πρόβλημα.
- Δηλαδή οι ιοί έχουν αντίδοτα;
- Όχι όλοι, αλλά πολλοί έχουν…
- Τότε… Μήπως μπορείς να βάλεις κι εσύ αυτό το αντίδοτο στον υπολογιστή σου παρ’ όλο που έχεις κολλήσει ήδη τον ιό;
- Φυσικά, αλλά πρέπει πρώτα να το βρω.
- Ωχ! Πρέπει να πάμε πάλι στο δωμάτιο του Μαρκ;
- Καλύτερα όχι… Θα ήταν πολύ ριψοκίνδυνο. Θυμάσαι, εξ’ άλλου, τι συνέβη τη τελευταία φορά που τρύπωσα στο δωμάτιό του. Θα ψάξω στο διαδίκτυο μήπως το βρω.
- Γίνεται;
- Ναι. Δε πιστεύω ότι ο Μαρκ έφτιαξε μόνος του τον ιό. Λογικά θα τον κατέβασε από το διαδίκτυο και συνήθως όταν κυκλοφορεί ένας ιός εκεί, κυκλοφορεί και το αντίδοτό του.
Ήταν απόγευμα και έτσι τα παιδιά αποφάσισαν να γυρίσουν στα δωμάτιά τους για να διαβάσουν.
Η επόμενη μέρα ξημέρωσε. Ήταν Δευτέρα κι έτσι ο Ρίχαρντ ξύπνησε από τις εφτά. Κατέβηκε στο ισόγειο, στη τραπεζαρία, για πρωινό. Εκεί συνάντησε την Νεφέλη, τον Φίλιπ και τον Τζόνι, κάποια παιδιά από το τμήμα του που ήταν και πολύ καλοί του φίλοι. Έφαγαν όλοι μαζί και ξεκίνησαν για το πρώτο τους μάθημα.
Στον δρόμο τους βρήκαν και τον Μαρκ ο οποίος φορούσε ένα σαρκαστικό χαμόγελο. Τι να σήμαινε άραγε αυτό; Ο Μαρκ ήξερε ότι ο Ρίχαρντ του είχε κλέψει τα στοιχεία αλλά δεν τον ένοιαζε; Πότε πρόλαβε να ανοίξει τον υπολογιστή; Συνήθως ερχόταν δέκα λεπτά πριν το μάθημα αλλά ίσως η σημερινή μέρα να αποτελούσε εξαίρεση. Γιατί όμως δεν τον πείραξε που ο Ρίχαρντ είχε καταστρέψει τα ενοχοποιητικά στοιχεία; Μήπως είχε κι άλλο αντίγραφο; Μήπως, πάλι, ήξερε ότι ο υπολογιστής του Ρίχαρντ είχε κολλήσει ιό λόγο της εφαρμογής του και γι’ αυτό ήταν τόσο χαρούμενος; Ώστε ο Ρίχαρντ είχε πέσει στην παγίδα του;

Χμμ... Πολύ καλή δουλειά! Ελπίζω να συνεχίσει να έχει τόσο suspens!

πολυ ωραίο

Ο Ρίχαρντ και τα υπόλοιπα παιδιά του τμήματός του είχαν εφτάωρο εκείνη τη μέρα. Όταν τελείωσε η διδασκαλία τους κατευθύνθηκαν όλοι προς την τραπεζαρία για να φάνε μεσημεριανό. Το αγόρι δεν είχε όρεξη να συζητήσει για τις αμφιβολίες του σχετικά με τον Μαρκ που τον βασάνιζαν όλη τη μέρα. Μετά το φαγητό είχε μάθημα ξιφασκίας. Το μάθημα πέρασε ευχάριστα καθώς εκτόνωσε όλη την ενέργεια που είχε συσσωρευτεί μέσα του τις τελευταίες μέρες.
Έφτασε στο δωμάτιό του στις τεσσεράμισι, αφού έκανε ένα κρύο ντουζ στα αποδυτήρια. Ξάπλωσε στο κρεβάτι του για να ξεκουραστεί. Δε πέρασε πολύ ώρα όταν άκουσε τον Μαρκ να ουρλιαζει.
- Βγες έξω Ρεβαλ! Τώρα!
Ο Ρίχαρντ σηκώθηκε με κόπο από το κρεβάτι του διότι δεν είχε αναπληρώσει ακόμη τις δυνάμεις του. Πήρε το σοβαρό του ύφος επειδή δεν ήθελε να καταλάβει ο Μαρκ σε τι κατάσταση βρισκόταν και βγήκε από το δωμάτιό του.
Ο Μαρκ στεκόταν είκοσι μέτρα μακριά του. Φορούσε τα αθλητικά ρούχα και κρατούσε ένα μπαστούνι του μπέισμπολ στο χέρι του.
- Τι θες Φέρμους;
- Τα αρχεία μου, ρε!, φώναξε έξαλλος.
- Ποια αρχεία;, ο Ρίχαρντ χάρηκε προς στιγμήν, αν και δεν το έδειξε. Αυτό σήμαινε ότι ο Μαρκ δεν ήξερε το πρωί ότι ο Ρίχαρντ του είχε κλέψει τα αρχεία. Χαμογελούσε επειδή νόμιζε ότι είχε ακόμη στο χέρι του τον φίλο του Ρίχαρντ, τον Στηβ.
- Αυτά που μου έκλεψες!
- Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μου μιλάς, αποκρίθηκε ο Ρίχαρντ. Θα ήταν καλύτερα να έκανε τον ανήξερο.
Ο Μαρκ έκανε μερικά βήματα προς το μέρος του. Τώρα τα παιδιά δεν απείχαν παρά ένα-δύο μέτρα. Στο μεταξύ, πολλά παιδιά είχαν βγει από τα δωμάτιά τους και παρακολουθούσαν τη σκηνή, μαζί τους και η Νεφέλη με δύο φίλες της, την Μάρθα και την Ηλέκτρα.
- Α… ώστε δεν ξέρεις…, η ένταση της φωνής του Μαρκ είχε χαμηλώσει. Ωστόσο το βλέμμα του έσταζε κακία και τα λόγια του φάνταζαν πιο απειλητικά.
- Όχι, επέμεινε απτόητος ο Ρίχαρντ.
- Τότε για πες μου, πώς καταστράφηκαν όλα τα αρχεία μου; Αν δεν το έκανες εσύ, ποιος το έκανε;
- Που θες να ξέρω. Εξάλλου δεν έχεις και λίγους εχθρούς., ο Ρίχαρντ του μιλούσε πολύ ήρεμα. Αυτή ήταν μία ικανότητά του, να μη δείχνει τα συναισθήματά του όταν το θέλει. Αυτό, βέβαια, εκνεύρισε ακόμη περισσότερο τον συνομιλητή του.
- Όλοι μου οι εχθροί είσαι εσύ και οι φίλοι σου!
- Οι οποίοι δεν είναι λίγοι, επέμεινε ο Ρίχαρντ.
- Σωστά, αφού κάνεις παρέα με κάθε φυτό και χαμένο του σχολείου!
- Πρόσεχε πως μιλάς για τους φίλους μου, Φέρμους, επειδή δε τους φτάνεις ούτε στο μικρό τους δακτυλάκι.
- Εσύ να προσέχεις, Ρεβάλ, επειδή η αποβολή σου είναι θέμα χρόνου!
Τα λόγια αυτά δεν τάραξαν τον Ρίχαρντ, όλα αυτά τα έλεγε ως επίδειξη ισχύς. Όχι της δικής του δύναμης, αλλά του πατέρα του.
- «Ισχυροί για πάντα», μουρμούρισε έτσι ώστε να τον ακούσει ο Μαρκ. Ποιος είναι ισχυρός τώρα, Φέρμους; Εγώ που έχω έστω και λίγη δύναμη και στηρίζομαι σε αυτή ή εσύ που δεν έχεις καθόλου και στηρίζεσαι στη δύναμη του μπαμπάκα σου;
Ο Μαρκ είχε θυμώσει πραγματικά. Ώστε έτσι… του έλεγε ωμά ότι είχε κλέψει το CD, το είχε ανοίξει και είχε και όλους τους κωδικούς του. Επιπλέον, τον αποκάλεσε και αδύναμο. Ε, όχι! Τώρα θα δεις! Ο Μαρκ έφερε το ρόπαλό στην αριστερή μεριά του κεφαλιού του για να του δώσει ώθηση. Ταυτόχρονα ο Φίλιπ και ο Τζόνι άρχισαν να τρέχουν με φόρα προς τα πάνω του. Ο Ρίχαρντ δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Είδε μόνο το ρόπαλο να έρχεται πάνω στο κεφάλι του και έπεσε κάτω αναίσθητος.

Τέλειο! Φανταστικό! Ανυπομονώ για την συνέχεια! Φτάνει μόνο να μην περιέχει καμιά αμνησία , γιατί με τέτοιο χτύπημα...

Έχω σκεφτεί τι να γίνει στη συνέχεια αλλά δεν έχω αρχίσει να το γράφω... δυστυχώς θα καθυστερήσει λίγο!

Ο καθηγητής της Ιστορίας, Βίκτορ Μάινχερ, χτύπησε βιαστικά τη πόρτα και μπήκε στο γραφείο του διευθυντή χωρίς να περιμένει απάντηση. Το γραφείο ήταν αρκετά ευρύχωρο. Είχε σκούρα ξύλινα έπιπλα και τοίχους καλυμμένους από ξύλο. Ακριβώς απέναντι από την πόρτα βρισκόταν το γραφείο, όπου και καθόταν ο διευθυντής. Ο διευθυντής είχε καστανά μαλλιά τα οποία είχαν χωρίστρα στα δεξιά και μελί μάτια. Ήταν αρκετά νέος και όμορφος. Σήκωσε το κεφάλι του από τα χαρτιά που μελετούσε και κοίταξε παραξενεμένος τον χλωμό άντρα.
- Τι συμβαίνει, κύριε Μάινχερ;
- Κύριε Χάλμιθ, ο Μάρκ Φέρμους χτύπησε τον Ρίχαρντ Ρεβάλ προ ολίγου.
- Τι;, ο διευθυντής άνοιξε διάπλατα τα μάτια του από την έκπληξή.
- Ναι. Τον χτύπησε με ένα ρόπαλο στο κεφάλι και στο δεξί πλευρό του. Πάλι καλά, δύο αγόρια τον σταμάτησαν επειδή διαφορετικά θα τον είχε λιώσει.
- Και που βρίσκεται τώρα ο Ρεβάλ;
- Μεταφέρθηκε στο φαρμακείο. Τώρα είναι αναίσθητος.
- Ωχ…, αναστέναξε αναστατωμένος ο διευθυντής.
- Μην ανησυχείτε, θα συνέλθει. Δυστυχώς όμως, έσπασε το πλευρό του. Θα πρέπει να του βάλουν νάρθηκα.
- Και τι περιμένουμε; Κάλεσες ασθενοφόρο;
Ο καθηγητής σάστισε, είχε ξεχάσει να καλέσει ασθενοφόρο.
- Όχι, παραδέχτηκε.
- Κάλεσε εσύ κι εγώ θα τηλεφωνήσω στους γονείς των παιδιών για να τους ενημερώσω.
Ο καθηγητής βγήκε βιαστικά έξω από το δωμάτιο κι ο διευθυντής έκατσε στην καρέκλα του. Στα μάτια του διακρινόταν ο φόβος και η ανησυχία. Θα έπρεπε να τιμωρήσει τον Μαρκ Φέρμους κι αυτό δε θα άρεσε καθόλου στον πατέρα του. Σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου και πληκτρολόγησε έναν αριθμό.
- Καλησπέρα κύριε Φέρμους.
- Γεια σου Άρη, γιατί με πήρες τηλέφωνο;
- Εμ, να… ήθελα να σας ενημερώσω για κάτι σχετικά με το παιδί σας.
- Δεν έχω χρόνο τώρα, βρίσκομαι σε δουλειά.
- Λυπάμαι αλλά πρέπει, είναι σημαντικό.
Ακολούθησε σιωπή για λίγα δευτερόλεπτα. Η καρδιά του διευθυντή σφίχτηκε. Μήπως είχε επιμείνει πολύ και εκνευρίσει τον Φέρμους;
- Τέλος πάντων, πες μου, αλλά κάνε γρήγορα., κατέληξε ο Μαξ Φέρμους.
- Εντάξει, αποκρίθηκε ο διευθυντής. Ο γιος σας χτύπησε πολύ βίαια ένα παιδί από το σχολείο. Ε… και όπως καταλαβαίνετε πρέπει να τον τιμωρήσω επειδή μετά θα διαμαρτυρηθούν πολλά παιδιά…
- Ε, ναι. Και τι θες από ‘μένα;
- Ε… έλεγα που θα τον τιμωρήσω…
- Τιμώρησέ τον, και με την ευχή μου μάλιστα.
- Μα, δεν θα σας πειράξει;
- Καθόλου, πρέπει να μάθει να συμπεριφέρεται. Να του δώσετε μάλιστα τη μεγαλύτερη τιμωρία που διαθέτετε.
- Εμ… η μεγαλύτερη τιμωρία είναι η αποβολή, αλλά δεν πρόκειται να τον αποβάλω.
- Εντάξει, δώσ’ του τη δεύτερη μεγαλύτερη τιμωρία. Με θες τώρα κάτι άλλο επειδή έχω και δουλειά;
- Ε, όχι… τίποτα, τίποτα άλλο.
- Καλά, γεια σου., αποκρίθηκε κοφτά.
- Γεια σας κύ…
Κλανκ! Ο διευθυντής κατάλαβε ότι δεν είχε νόημα να συνεχίσει, ο Φέρμους του είχε κλείσει το τηλέφωνο.

Τώρα η συνέχεια:

Ο Ρίχαρντ άρχισε να συνέρχεται. Στην αρχή ένιωσε ένα μούδιασμα στο δεξί του πλευρό και πάνω από το δεξί του μάτι. Στη συνέχεια άκουσε το ρυθμικό μπιπ που έκανε ένα μηχάνημα δίπλα του. Αποφάσισε να ανοίξει τα μάτια του για να καταλάβει που βρίσκεται. Είδε μία φωτεινή θολούρα και τα ξαναέκλεισε μη μπορώντας να αντέξει το τόσο φως. Την επόμενη φορά ήταν προετοιμασμένος. Χρειάστηκε να ανοιγοκλείσει αρκετές φορές τα μάτια του για να μπορέσει να διακρίνει τα αντικείμενα γύρω του. Όλο το δωμάτιο ήταν άσπρο και λιτό. Ο ίδιος του ήταν ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι και δίπλα του είδε κι έναν ακόμη ασθενή. Εκείνος είχε συνδεδεμένο με το κορμί του το μηχάνημα που προκαλούσε αυτόν τον ενοχλητικό ήχο. Ο Ρίχαρντ θυμήθηκε τι είχε συμβεί. Τώρα βρισκόταν στο νοσοκομείο.
Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα μία νοσοκόμα η οποία πληροφόρησε τον Ρίχαρντ για το τι είχε πάθει. Τον ενημέρωσε επίσης, κατόπιν ερώτησής του, ότι μπορούσε να γυρίσει στο σχολείο του σε ένα εικοσιτετράωρο. Είχε μείνει ήδη μία μέρα ολόκληρη στο νοσοκομείο.
Αυτό το εικοσιτετράωρο πέρασε πολύ αργά και ο Ρίχαρντ έπληττε θανάσιμα. Όταν ήρθε η μέρα το αγόρι έφαγε πρωινό και πήρε εξιτήριο. Στο προαύλιο του νοσοκομείου συνάντησε τον καθηγητή της ιστορίας ο οποίος τον μετέφερε με το αυτοκίνητό του στο σχολείο.
Αποφάσισε πως θα ήταν φρόνιμο να παρακολουθήσει τα μαθήματα. Παρά τους πόνους του, φορτώθηκε τη τσάντα του και κατέβηκε στο ισόγειο. Έφτασε έξω από την τάξη των μαθηματικών, όπου είχε το πρώτο του μάθημα, όταν χτύπησε το κουδούνι που σηματοδοτούσε την αρχή της σχολικής μέρας. Μπήκε μέσα στην τάξη πρώτος και τακτοποιήθηκε στο θρανίο του το οποίο βρισκόταν δεύτερο από την έδρα στη σειρά μπροστά της. Δεν πέρασε πολύ ώρα και μέσα στην τάξη μπήκαν και τα άλλα παιδιά. Η Νεφέλη με τον Φίλιπ, τον Τζόνι, την Μάρθα και την Ηλέκτρα χαμογέλασαν γεμάτοι χαρά μόλις τον είδαν, αλλά και ο Ρίχαρντ δεν χάρηκε λιγότερο. Παραδόξως ο Μαρκ δεν τον ειρωνεύτηκε καθόλου, αντίθετα φαινόταν πολύ στενοχωρημένος.
Το μάθημα πέρασε πολύ αργά. Ο ψηλός και λεπτός άντρας, που αποκαλούσαν «μακαρόνι» τα παιδιά, τους εξηγούσε διάφορους μαθηματικούς τύπους και τους ανάγκαζε να μη μιλάνε μεταξύ τους.
Όταν πια χτύπησε το πολυπόθητο κουδούνι για να βγουν έξω και να κάνουν διάλλειμα, τα παιδιά δε μπορούσαν να συγκρατηθούν. Χαμογελαστά συζητούσαν δυνατά και αντάλλασαν τα νέα τους. Δεν ήταν πολλά, ο Ρίχαρντ τους ενημέρωσε για την κατάσταση της υγείας του και οι υπόλοιποι για την τιμωρία του Μαρκ.
- Τι; Τον τιμώρησαν;, ο Ρίχαρντ δεν πίστευε στ’ αυτιά του,
- Ναι!, απάντησε γεμάτος ενθουσιασμό ο Τζόνι.
- Πώς κι έτσι…
- Τι να σου πω; Κι εμείς παραξενευτήκαμε…!
- Και… αλήθεια, τι τιμωρία του έδωσε;
- Α, αυτό είναι το καλύτερο! Πρέπει για μία βδομάδα να καθαρίζει τις τουαλέτες!
- Τι;
- Ναι!, αποκρίθηκε χαμογελαστός ο Φίλιπ.
Χτύπησε πάλι το κουδούνι. Τα παιδιά κατευθύνθηκαν στην αίθουσα της Ιστορίας για να παρακολουθήσουν και το επόμενο μάθημα. Η ημέρα τους από εκεί και πέρα πέρασε αρκετά ευχάριστα.
Το απόγευμα, αφού διάβασε τα μαθήματά του, ο Ρίχαρντ πήγε στην αίθουσα των υπολογιστών. Έψαξε για να βρει το αντίδοτο του ιού στο διαδίκτυο αλλά δεν το βρήκε πουθενά. Αυτό συνέβη και τις επόμενες τέσσερις μέρες. Ο Ρίχαρντ ήταν πλέον βέβαιος ότι δε θα το έβρισκε πουθενά.
Το απόγευμα της Κυριακής ο Μαρκ τον πλησίασε.
- Γεια, τον χαιρέτησε με σχεδόν φιλικό ύφος.
- Ε… γεια…, αποκρίθηκε κι ο Ρίχαρντ παραξενεμένος.
- Είχα ακούσει ότι είχες ένα πρόγραμμα στον υπολογιστή για εξάσκηση στα μαθηματικά…
- Ναι…
- Θα μπορούσες να μου το δώσεις;
Ώστε ο Μαρκ χρειαζόταν βοήθεια στα μαθηματικά. Φοβόταν μήπως κοπεί στο τέλος ή μήπως απλά ήθελε να βεβαιωθεί ότι ο υπολογιστής του Ρίχαρντ είχε χαλάσει;
- Ναι, γιατί όχι;, πρόφερε τελικά ο Ρίχαρντ.
- Α, ωραία! Πότε θα μου το δώσεις;
- Βασικά, έχει ένα προβληματάκι ο υπολογιστής μου αυτόν τον καιρό.
- Α…
- Και νομίζω πως ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημά του.
- Ε, τι;
- Αν μου δώσεις το αντίδοτο του ιού που έχω στον υπολογιστή μου, θα σου δώσω το πρόγραμμα.
Ωχ, τι θα κάνω τώρα;, σκέφτηκε ο Μαρκ. Αν δεν του δώσω το αντίδοτο τότε δεν θα μου δώσει το πρόγραμμα, κι εγώ δεν υπάρχει περίπτωση να στρωθώ μόνος μου να διαβάσω μαθηματικά. Και τι πειράζει αν του το δώσω; Δεν έχω κάποιο κέρδος που δεν μπορεί να ανοίξει τον υπολογιστή του. Θα μπορέσει να δει, όμως, τα αρχεία μου κι εκεί έχω κι εκείνο που είχα κλέψει από τον υπολογιστή του πατέρα μου. Αχ, τι να κάνω;!

teleio

Τέλειο! Συνέχισέ το τώρα!

Έτυχε κι έχω γράψει συνέχεια...
Να 'τη λοιπόν!


- Εντάξει, θα σου το δώσω., είπε τελικά ο Μαρκ, στο κάτω-κάτω, ο πατέρας του είχε επιτρέψει στον διευθυντή να τον τιμωρήσει. Όπως εκείνος δεν είχε σκεφτεί τον γιο του τότε, έτσι κι ο Μαρκ δε θα σκεφτόταν τον πατέρα του τώρα.
- Ωραία… πότε;
- Πάω τώρα στο δωμάτιό μου… Να το φέρω στο δικό σου ώστε να μου δώσεις και το πρόγραμμα;
- Εντάξει.
Ο Μαρκ γύρισε την πλάτη του και προχώρησε προς το δωμάτιό του. Επιτέλους!, σκέφτηκε ο Ρίχαρντ που δεν άντεχε άλλο την αμηχανία που βρισκόταν όση ώρα συζητούσε με τον Μαρκ. Ύστερα αποφάσισε να πάρει κι αυτός το δρόμο για το δωμάτιό του.
Ο Μαρκ δεν άργησε πολύ. Δεν είχαν περάσει ούτε καν πέντε λεπτά από όταν ο Ρίχαρντ έφτασε στο δωμάτιό του και χτύπησε η πόρτα. Ο Μαρκ μπήκε μέσα και άπλωσε το χέρι του, στο οποίο κρατούσε το CD. Δεν υπήρχε λόγος να πούνε κάτι. Ο Ρίχαρντ πήρε το CD και πάτησε ένα κουμπί για να ενεργοποιήσει τον υπολογιστή του. Ύστερα, έβαλε το CD μέσα στην κεντρική μονάδα και περίμενε. Πληκτρολόγησε διάφορα δεδομένα με αποτέλεσμα να καταπολεμήσει τον ιό.
Επιτέλους, ο υπολογιστής του ήταν εντάξει. Έβγαλε το CD από την κεντρική μονάδα για να το δώσει στον Μαρκ, που στεκόταν δίπλα του και να τοποθετήσει ένα άλλο στη θέση του. Σε εκείνο θα έγραφε το πρόγραμμα που ήθελε ο Μαρκ.
- Δεν το βρήκα πουθενά αυτό το πρόγραμμα…, έσπασε τη σιωπή ο Μαρκ.
- Ναι, ε…;
- Ναι… Αληθεύει ότι το έφτιαξες εσύ;
Ο Ρίχαρντ παραξενεύτηκε. Όντως, το είχε φτιάξει με έναν ξάδερφό του που ήταν πολύ μεγαλύτερος από αυτόν και ήξερε καλά από υπολογιστές και γλώσσες προγραμματισμού, αλλά πώς το ήξερε ο Μαρκ; Τον κοίταξε με ανεξιχνίαστο ύφος και χαμογέλασε.
- Όχι., είπε τελικά.
- Ok…
Ο Ρίχαρντ έβγαλε το CD και το έδωσε στον Μαρκ. Εκείνος αφού το πήρε πρόφερε ένα ξερό «γεια» και βγήκε από το δωμάτιο. Ο Ρίχαρντ ξεφύσησε, απενεργοποίησε τον υπολογιστή και ξάπλωσε στο κρεβάτι του για να χαλαρώσει. Δεν είχε όρεξη να ασχοληθεί με τον υπολογιστή του, αν και του είχε λείψει αυτή η ασχολία.
Το απόγευμα, αφού διάβασε τα μαθήματά του, αποφάσισε να ασχοληθεί με τον υπολογιστή του. Ένιωθε τόσο ωραία! Έκανε έναν έλεγχο για να διαπιστώσει ότι όλα τα αρχεία ήταν εκεί και δεν υπήρχε κανένα άλλο σφάλμα. Τελικά αποφάσισε να ρίξει μία ματιά στα αρχεία τον Μαρκ.
Δεν υπήρχε κάτι σπουδαίο. Υπήρχαν πολλά βίντεο που ενοχοποιούσαν τους φίλους του, αλλά τίποτα παραπάνω. Τώρα πια δεν είχαν αξία και αποφάσισε να τα διαγράψει για να μην του τύχουν άλλα απρόοπτα.
Μετά είδε πάλι τον φάκελο με τίτλο «me». Εκτός από το αρχείο αποθήκευσης κωδικών υπήρχαν κι άλλα δύο αρχεία. Το ένα περιείχε τα έσοδα και τα έξοδα μίας εταιρίας του μήνα Ιανουαρίου και το άλλο του Φεβρουαρίου. Περίεργο… τι τα θέλει αυτά τα αρχεία ο Μαρκ;, σκέφτηκε ο Ρίχαρντ.
Προσπάθησε να καταλάβει τι σήμαιναν όλα αυτά. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτά τα αρχεία άνηκαν σε κάποια εταιρία με όνομα «Cralik». Λίγο πιο δίπλα είδε το όνομα του ιδιοκτήτη.
- Μαξ Φέρμους, πρόφερε σαστισμένος. Μα τι στο καλό…

πολυ καλο αλλα αμα θες προσθεσε σασπενς

Θα προσπαθήσω αλλά σε αυτή την φάση δεν ξέρω αν θα καταφέρω να σκεφτώ κάτι που να έχει σασπένς!
Ευχαριστώ για την συμβουλή!

Πολύ καλό! Μπράβο!