Το blog του Στέφανου

Έξω ψυχαλίζει... Καθισμένος στην καρέκλα του υπολογιστή κοιτάω έξω από το παράθυρο.
Πρώτες μέρες του Οκτώβρη και ήδη έφτασαν τα πρωτοβρόχια... Ο ουρανός γκρίζος
και μουντός. Επιτέλους βρήκα χρόνο να γράψω στο μπλοκ μου, μετά από μήνες.
Μέχρι να τακτοποιηθούμε πλήρως στο σπίτι και να ενωθούμε με το Διαδύκτιο
πέρασαν δυο μήνες. Και εγώ δεν είχα που να μιλήσω, σε ποιον να αποκαλύψω τις
σκέψεις μου...


Στο σπίτι όλα είναι άνω-κάτω. Ακόμα και εβδομάδες μετά την μετακόμιση, στο σπίτι
υπάρχουν κιβώτια γεμάτα προσωπικά μας αντικείμενα. Το σπίτι δεν μπορώ να πω,
είναι αρκετά μεγάλο. Τα υπνοδωμάτια μας είναι ευτυχώς αρκετά μεγάλα. Εγώ, την
μόνη απαίτηση που έχω στο καινούριο σπίτι, είναι να πάρω το υπνοδωμάτιο του
τρίτου ορόφου. Ένα μέρος δηλαδή που θα μπορώ να ησυχάσω και να μπορώ να ξεσπώ
με την ησυχία μου. Ο μπαμπάς και η Σμαράγδα δεν απάντησαν αρνητικά στην πρόταση
μου. Ο Ορέστης, πάλι, δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου για το θέμα, οπότε η πρόταση μου
έγινε δεκτή.


Πρώτο μου μέλημα στο νέο μου δωμάτιο ήταν να μεταφέρω τον υπολογιστή και την κιθάρα
μου. Όλα τα άλλα για μένα δεν έχουν καμία σημασία.Ακόμη και χωρίς κρεβάτι, θα
μπορούσα να επιβιώσω... Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από το να παίζω κιθάρα
μπροστά στο μεγάλο τζάμι του δωματίου. Είναι η ευκαιρία μου να ξεφεύγω από όλα
όσα με βασανίζουν... Ζακ Στεφάνου... Μαγευτικοί οι στίχοι των τραγουδιών του...
Σε ταξιδεύουν... Συνεχώς παίζω στην κιθάρα το "Δείξε μου τον Τρόπο".
Καταπληκτικό τραγούδι!!!


Μαζί με την μετακόμιση ήρθε και το άνοιγμα του σχολείου... Επιστροφή στο Γυμνάσιο,
στα θρανία της Δευτέρας Τάξης, τώρα. Περνώντας τα κάγκελα του σχολείο βρήκα
τους φίλους μου. Τα δυο άτομα που πάντα με στηρίζουν και με καταλαβαίνουν... Ο
Φίλιππος και ο Δημήτρης... Άτομα που δεν θεωρούν τις απόψεις μου παιδίαστικες
και ηλίθιες... Αλλά φέτος δεν βρήκα μόνο τους κολλητούς μου, αλλά και νέους
καθηγητές... Και μια από αυτούς τυχαίνει να είναι και η μητριά μου.. Μπαίνοντας
στην τάξη, λοιπόν, την πρώτη ημέρα, κάθομαι μαζί με τον Φίλιππο στο δεύτερο θρανίο της
πρώτης σειράς. Ο Δημήτρης κάθισε στο πίσω θρανίο. Γυρίσαμε πίσω, και
συζητούσαμε με τον Δημήτρη. Ξαφνικά ακούω μια γνώριμη φωνή να μας χαιρετά.
Γυρίζω μπροστά και βλέπω έκπληκτος την Σμαράγδα με ένα πλατύ χαμόγελο να
κάθεται στην καρέκλα του καθηγητή. "Με λένε Σμαράγδα και μαζί θα κάνουμε το
μάθημα των Νέων Ελληνικών και της Ιστορίας. Επιπλέον θα είμαι και η υπεύθυνη
καθηγήτρια του τμήματος σας." Ωραία... Η μητρία μου έγινε και καθηγήτρια
μου... Και μάλιστα δυο μαθημάτων που θα γίνονται 8 περιόδους την βδομάδα!!! Ο
Φίλιππος είχε συνεχώς το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου. Κατάλαβε σε πόση
αμηχανία βρισκόμουν... Ανυπομονούσα να περάσει η ώρα για να βγούμε έξω και να
πάρω λίγο αέρα... Ευτυχώς η υπόλοιπη μέρα πέρασε ομαλά, χωρίς νέες εκπλήξεις.


Επιστρέφοντας από το μάθημα των Αγγλικών, το βράδυ της Δευτέρας, περπατώ μόνος μου και
σιγοτραγουδώ... "I walk alone in the road, the only one that I have ever
known... I walk this empty street on the boulevard of broken dreams..."
Στίχοι που με εκφράζουν απόλυτα καθώς και εγώ βαδίζω μόνος μου στην λεωφόρο των
κατεστραμμένων ονείρων... Την μόνη λεωφόρο που έχω γνωρίσει... Κάτω από τα
αστέρια, να ψάχνω και εγώ τον τρόπο να ζήσω για λίγο χαρούμενος... Ψάχνοντας
τον τρόπο να αγγίξω τα αστέρια... Αλλά εγώ ψάχνω πάντα τα αστέρια στον βυθό...
Ίσως το μόνο αστέρι στον ουρανό μου ήταν η μαμά μου, που έδινε νόημα στην ζωή
μου... Αλλά το αστέρι αυτό έπεσε πριν 4 χρόνια... Τώρα ο ουρανός μου, άδειος
ουρανός, μουντός, μονότονος... Η μόνη μου καταφυγή η κιθάρα, που με ταξίδευει
εκεί που θα ήθελα να βρισκόμουν, στον κόσμο που θα ήθελα εγώ να ζω και όχι στον
κόσμο που έφτιαξαν οι άλλοι για μένα... Με την κιθάρα πετώ μέχρι το φεγγάρι...
Με τις νότες μου για καύσιμα ξεκινώ ένα ταξίδι μακρινό με την σκέψη μου... Και
όπως λέει και ένα τραγούδι των Πυξ Λαξ "Τρέξε με την σκέψη σου, πιο
γρήγορα απ' το φως...".


Ξεκίνησε να βραδιάζει... Τα ροδαλά χρώματα του ηλιοβασιλέματος έδωσαν την θέση τους στα
σκούρα χρώματα του νυχτερινού ουρανού... Ήδη μερικά αστέρια φώτισαν τον ουρανό.
Θα μπορούσα να καθόμουν ώρες και ώρες να θαυμάζω αυτή την αργή εναλλαγή των
χρωμάτων. Βλέποντας το φεγγάρι θυμάμαι τα λόγια του Τόλκιν "Αν ποτέ
βρεθείς μόνος σου, σκέψου ότι και το φεγγάρι είναι μόνο του και όμως
λάμπει." Και εγώ προσπαθώ να λάμψω σαν αστέρι στον σκοτεινό ουρανό της
ζωής μου...

Προτιμώ να μιλάω στο μπλόγκ μου, παρά σε οποιονδήποτε άλλον, γιατί δεν μπορεί κανένας να μου πει να σιωπήσω,
δεν μπορεί κανένας να με διώξει... Μπορεί να μην μπορώ να πάρω απάντηση από τον
υπολογιστή, αλλά τουλάχιστον τα λέω και εκτονώνομαι!!!


Κλείνω τώρα γιατί ακούω τον μπαμπά να με φωνάζει. Ελπίζω να ξαναγράψω σύντομα στο
μπλόγκ μου...

Συνεχίζεται...

Περιμένω τα σχόλια σας, καλά και κακά...

Είναι τέλειο! Και συγκινητικό! Μοναδικό ! Ανυπομονώ για την συνέχεια!

Φανταστικο!!!!

Αχχχχ φοβεροοο!

Τέλειο, μπράβο Ζωή!

τελειο!!!!!!!!!!συνεχισε ετσι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!