Πεταμένη ζωή

από **iathen** Κυρ 20 Ιαν 2008, 21:23

Λοιπόν.. ας κάνω εγώ ποδαρικό στη ενότητα.
Μη με κρίνετε αυστηρά, δεν τρελαίνομαι για τα φιλολογικά..!

Πεταμένη ζωή

Είμαι τριάντα πέντε χρονών. Είμαι από τους ανθρώπους που ήταν ανώριμοι μικροί. Στην εξέλιξη της ζωής μου, όμως, ωρίμασα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό, υποθέτω ότι είναι θετικό για την κοινωνία, αλλά εγώ το μόνο που κατάφερα είναι να ντρέπομαι για το παρελθόν μου. Ντρέπομαι να αντικρύσω ανθρώπους που γνώρισα στην εφηβική μου ζωή. Όταν ήμουν έφηβος άρχισα το κάπνισμα. Θυμάμαι, ήμουν δεκατριών ετών και είχα μαλώσει με τους γονείς μου. Ένας φίλος μου, λυκειόπαιδο, αποτέλεσε το παράδειγμά μου για να "αντιμετωπίσω" το πρόβλημά μου. Μου πρότεινε ένα τσιγάρο κι εγώ σκέφτηκα ότι δεν είχα κάτι να χάσω, ότι θα ένιωθα καλύτερα επειδή θα ήμουν ισχυρότερος από τα άλλα παιδιά, θα γινόμουν ο αρχηγός. Πέρασαν χρόνια κι ακόμη δεν είχα καταλάβει ότι τελικά μπορούσα να χάσω πολλά λόγο του καπνίσματος. Όταν ήμουν είκοσι οχτώ ετών πέθανε ο αδερφός μου, το μόνο άτομο που με στήριζε και έδινε νόημα στη ζωή μου. Το τσιγάρο δε μπορούσε να με βοηθήσει πια, έτσι το έριξα στα ναρκωτικά. Στην αρχή ελαφριά, ύστερα βαριά. Μετά από ένα χρόνο συνάντησα ένα νεαρό. Με ρώτησε γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου κι εγώ του εξήγησα τα προβλήματά μου. Εκείνος μου χαμογέλασε με υγρά σχεδόν μάτια και μου διηγήθηκε τη δική του ιστορία. Όταν ήταν δεκαοκτώ οι γονείς του πέθαναν. Λυπήθηκε, έκλαψε αλλά κοίταξε μπροστά και δεν άφησε αυτό το περιστατικό να τον "φάει". Δύο χρόνια αργότερα πέθανε από τροχαίο η κοπέλα του. Του πήρε ένα χρόνο να ξεπεράσει τον χαμό της αλλά κατάφερε να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς να κάνει κάτι επιβλαβές για τον εαυτό του, όπως έκανα εγώ. Ένιωσα οίκτο γι' αυτόν αλλά σύντομα κατάλαβα ότι εγώ ήμουν αυτός που είχε το μεγαλύτερο πρόβλημα. Και το πρόβλημά μου δεν ήταν ο θάνατος του αδερφού μου αλλά αυτό που προκάλεσα εγώ στον εαυτό μου. Το πρόβλημά μου είχε δύο σκέλη: ναρκωτικά και κάπνισμα. Πήρα τη μεγάλη απόφαση και πήγα σε κλινική. Εκεί μου έκαναν πολλές εξετάσεις και κατέληξαν στο ότι έπρεπε να κόψω και το κάπνισμα. Μισό χρόνο μετά είχα απεξαρτοποιηθεί από τα ναρκωτικά και είχα βάλει ως επόμενο στόχο μου την αποτοξίνωση από το κάπνισμα. Στα τριάντα μου το κατάφερα κι αυτό. Παλιά με φοβούνται. Τώρα πια με θαυμάζουν, επειδή πήρα τη ζωή μου στα χέρια μου. Είκοσι εννιά χρονών ήμουν και αποφάσισα να πάω σε νυχτερινό λύκειο για να τελιώσω την εκπαίδευσή μου. Παράλληλα δούλευα σε μία καφετέρια τα πρωινά. Οικογένεια δεν έκανα. Όλοι μου λένε πως λυπούνται γι’ αυτό. Εγώ όχι. Εξάλλου, είμαι πολύ μεγάλος πλέον. Την πάτησα. Πέταξα τη ζωή μου στα σκουπίδια. Το ίδιο έκανε κι αυτή με εμένα. Πολλοί λένε «Ποτέ δεν είναι αργά». Εγώ τους απαντώ "ποτέ μη λες ποτέ". Μερικές φορές είναι αργά. Δεν υπάρχει λύση πια. Τώρα που έμαθα πόσο ωραία είναι η ζωή, τώρα δε μπορώ να τη ζήσω. Μπορεί να άλλαξα και όλοι πια να θέλουν να κρατήσουν επαφή μαζί μου, αλλά το ερώτημα είναι αν εγώ μπορώ να κρατήσω επαφή μαζί τους. Είμαι τριάντα πέντε χρονών και κανείς δεν ξέρει το μυστικό μου. Κανείς δεν ξέρει πώς κατάφερα να κόψω τόσο απότομα το κάπνισμα, παρόλο που όλοι με θαυμάζουν. Κανείς δεν ξέρει ότι πάσχω από καρκίνο του πνεύμονα και δεν υπάρχει περίπτωση να σωθώ…